Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 82

160
DVÖL
KímnisÖgnr
Enn eru uppi menn, sem kunna að segja
írá, vel og hressilega. Á fyrstu árum ald-
arinnar, er títt var að gera út skip á há-
karlaveiðar, var einn slíkur maður á há-
karlaskipi við Norðurland. Var hann orð-
lagður fyrir veiðisögur sínar, er í land
kom.
Eitt sinn tóku þeir félagar land á
Ströndum. Kom Strandamaður nokkur út
í skipið; hugði hinn gott til glóðarinnar.
Tók hann að segja heimamanni af há-
karli miklum, er þeir hefðu nýlega veitt.
Höfðu þeir með mestu herkjubrögðum
komið bragði um sporð hákarlsins og
dregið hann síðan upp í reiðann. Var hann
svo stór, að þá var hann enn í sjó að
mestu leyti. Svo mikið blóð rann úr
skepnunni, þegar þeir tóku úr honum
lifrina, að sjórinn varð sem eitt blóðhaf
ung. Hún ólst upp í Kína og stundaði
fyrst skólanám i Shanghai, en síðar í há-
skólanum 1 Virginíu. Hún undi sér ekki á
Vesturlöndum og hvarf aftur til Kína.
Hún byrjaði að skrifa laust eftir 1920, en
árið 1931 hófst hún til frægðar. Bók-
menntaverðlaun Nobels hlaut hún 1938.
Á íslenzku hafa verið þýddar þrjár langar
sögur eftir hana, Gott land, Austanvindar
og vestan og Pyrri kona, er birtist sem
framhaldssaga í Vöku. Nokkrar smásögur
hennar hafa og verið íslenzkaðar, þar á
meðal þrjár, sem Dvöl hefir áður flutt.
Daniel Kalicstein
fæddist í Berkhampstead í Englandi árið
1918 og er einn hinna yngstu rithöfunda
þar í landi, þeirra er eftirtekt vekja. For-
eldrar hans voru af pólskum Gyðingaætt-
um, en fluttust til Englands skömmu fyrir
heimsstyrjöldina fyrri. Hann byrjaði að
skrifa sögur árið 1935. Saga sú, er Dvöl
birtir eftir hann, hlaut 1. verðlaun í smá-
sagnakeppni í Englandi áríð 1938.
éins langt og augað eygði. Strandamað-
urinn hlustaði hugfanginn á frásögnina
og má nærri geta að sögumanninum hefir
þótt mikið til þessa þakkláta áheyranda
koma. En þegar sögunni var lokið, ætlaði
Strandamaðurinn að kveðja. Sögumann-
inum kom þetta mjög á óvart, en þó
spurði hann, hvað lægi við.
„Ég þarf að skera hrút“, svaraði
Strandamaðurinn.
Sjómanninum fannst lítið liggja á því,
vildi þó vita, hvers vegna hann ætlaði
að slátra hrútnum.
„Hann lembdi fyrir mér þrjátíu gimbrar
í morgun, hrútskrattinn", svaraði Stranda-
maðurinn. „Já, og var þó í öðru húsi,“
bætti hann við.
Bóndi einn á Austurlandi fór að sumar-
iagi á mannamót. Hann reið hryssu grárri,
kostagrip, er hann áttí. Hann sagði svo
frá þessari för sinni, að er heim skyldi
haldið, voru margir komnir af stað á
undan honum. Lét hann þá gráu því
spretta úr spori, og dró brátt á þá, sem á
undan fóru, og voru þó flestir vel ríðandi.
Er skemmst af því að segja, að bóndi reið
fram úr öllu samferðafólkinu og var þar
á meðal margt ágætra manna: prestar,
hreppstjórar og oddvitar. En er hann kom
þar, er moldargötur voru niðurgrafnar,
námu fæturnir á honum við götubakkana
beggja megin. Skauzt þá sú gráa fram úr
skrefinu á honum, „og hefi ég aldrei séð
hana síðan“.
Gárungi spurði mann, sem verið hafði í
Vesturheimi, hvort þeir þar vestra hefðu
ekki kýr í hinum stóru flugvélum sínum,
til þess að hafa alltaf nýja mjólk.
Vesturfarinn svaraði:
„Jú, þeir beita þeim á engin á vængj-
unum."
Útgefandi S. U. P.
Ritstjóri: Þórir Baldvinsson
J