Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 22

100
DVÖL
aldrei gengið nógu langt. Ég man
ekki til þess, að viðskiptamönnum
B. O. S. hafi verið heitið ævarandi
æsku, og ekki hefir heldur veriö
fullyrt ennþá, að hinar lofsamlegu
iðnvörur þess hefðu í sér fólginn
mátt til þess að vekja menn upp
frá dauðum. Ég undrast þessa var-
færni. En ég býst ekki við, að þeir
hefðu unnið mig, jafnvel þó að þeir
hefðu heitið þessu. Hvaða andlegri
úrkynjun, sem ég kann að þjást af
(og ég er aðeins mannleg vera), þá
er það að minnsta kosti ekki sú al-
mennasta. Ég er ekki gráðugur.
Ég verð að segja þetta um sjálf-
an mig, yegna sögunnar, sem á eftir
fer. Ég hefi reynt að kynna mér
málavöxtu svo sem kostur er á. Ég
hefi grúskað í frönskum dagblöð-
um, og ég átti einnig tal við varð-
stjórann á Ile Royale, þegar ég kom
eitt sinn til Cayenne. Ég held, að
sagan sé sönn í höfuðatriðum. Sag-
an er og þannig, að ég held, að eng-
um hefði dottið í hug að yrkja hana
um sig, þar sem hún hvorki miklar
manninn né fegrar, og er ekki
heldur nægilega fyndin til þess, að
það bæti upp hina særðu hégóma-
girnd.
Sagan er um vélamanninn á
gufubát, sem B. O. S. h.f. átti og
hafði við nautgriparæktarbú sitt.
Búgarðurinn er á eyju, sem er á
stærð við meðal hérað, og liggur í
mynni einnar af stóránum í Suður-
Ameríku. Eyjan er óræktuð og ekki
fögur, en grasið þar virðist vera
sérstaklega kjarngott og hollt.
Þarna drynja öskur óteljandi nauta
— djúpur og sorgþrunginn ómur
undir heiöum himni — líkt og
himinhrópandi neyðaróp dauða-
dæmdra fanga.
Uppi á sjálfu meginlandinu,
handan við tuttugu mílna breitt,
óhreint og skollitað sund, stend-
ur borg, sem við getum sagt að
heiti Horta.
Það sérkennilegasta við eyna
(er annars virðist eins konar fang-
elsi dauðadæmdra nauta) er, að
hún er eina heimkynni sjaldgæfs og
sérlega skrautlegs fiðrildis. Fiðrild-
ið er jafnvel ennþá sjaldgæfara en
hvað það er fallegt, og þá er ekki
svo lítið sagt. Ég hefi þegar vik-
ið að ferðalögum mínum. — Ég
ferðaðist mikið um þetta leyti, en
einungis fyrir mig sjálfan og barst
minna á en gerist nú á dögum, Ég
hafði jafnvel ákveðinn tilgang með
ferðum mínum. Satt að segja er ég
„— ha — ha — ha — óforbetran-
legur fiðrildamorðingi. Ha — ha
— ha!“
Harry Gee, ráðsmaður á búgarð-
inum, talaði í þessum tón um veið-
ar mínar. Hann virtist álíta mig
heimsins mesta kjána. Aftur á móti
var hlutafélagið B. O. S. honum
tákn um fullkomnun nítjándu ald-
arinnar. Ég held, að hann hafi sof-
ið með legghlífarnar og sporana.
Hann var alltaf á hestbaki, fleng-
ríðandi fram og aftur um slétt-
urnar á eynni, og hópur hálfvilltra
reiðmanna var ávallt á hælum hon-
um. Þeir kölluðu hann Don En-