Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 31

dvöl
109
ekki. Þeir báðu um drykk og drukku
ósigursskál atvinnurekenda og
feigðarfull þjóðskipulagsins.
Hann beit á neðri vörina.
„Þannig atvikaðist það, herra, að
ég varð co7npagnon,“ sagði hann
og strauk titrandi hendi um ennið.
„Hvað sem því líður, þá er eitthvað
öfugt við þann heim, þar sem mað-
ur getur glatazt vegna eins staups
umfram það, sem góðu hófi gegnir.“
Hann leit ekki upp, en ég sá, að
hann var að komast í uppnám,
hi'átt fyrir hina ytri ró.
Hann sló flötum lófa á boröið.
„Nei,“ hi'ópaði hann. „Þetta líf
var ekki hægt að þola. Ég var ekki
lengur með sjálfum mér. Lögreglan
hafði stöðugt gætur á mér, og hið
sama gerðu félagar mínir. Ég gat
ekki einu sinni skroppiö í banka
og tekið út fáeina skildinga, svo að
einhver af félögunum staðnæmdist
ekki við dyrnar til þess að ganga úr
skugga um, að ég hlypist. ekki brott.
Og flestir þeirra voru réttir og slétt-
h' innbrotsþjófar, þeir sem voru
hetur gefnir. Þeir rændu aðeins
sjálfs sín fé frá þeim ríku, að þeir
sögðu sjálfir. Ég trúði þeim alltaf,
begar ég var ölvaður. Sumir þeirra
voru heimskingjar og fáráðlingar.
E>es exaltés — quoi! Mér þótti vænt
Þá, þegar ég var drukkinn. Og ég
Var heiminum reiður, ef ég varð
*ijög drukkinn. Þá leið mér bezt.
Reiðin frelsaði mig frá örvænting-
unni. En maður getur ekki alltaf
Verið drukkinn — n’est-ce pas,
Tnonsíeur? Og ég var hræddur við
að hlaupast á brott, þegar ég var
ódrukkinn. Þeir hefðu drepið mig
eins og grís.“
Hann krosslagði hendurnar,
skaut fram hvassri hökunni og
brosti biturt.
„Innan skamms sögðu þeir mér,
að nú væri kominn tími til þess að
taka til starfa. Það átti að fremja
bankarán. Síðan skyldi byggingin
sprengd í loft upp. Byrjunarstarf
mitt var í því fólgið að standa á
verði á hliðargötunni, bakdyrameg-
in, og varðveita sprengjuna í svört-
um poka, þangað til taka þyrfti til
hennar. Þetta var allt ákveðið á
fundi, og eftir það var einn af hin-
um áreiðanlegustu settur til þess að
gæta mín. Hann vék ekki fet frá
mér. Ég þorði ekki að andmæla. Ég
hélt, að þeir myndu myrða mig
1 kyrrþey þarna í fundarherberginu.
En svo datt mér í hug, þegar við
vorum á leiðinni burt, að ef til vill
væri skárst fyrir mig að kasta mér í
Signu. En við vorum komnir yfir
brúna, áður en ég hafði hugsað mig
nógu rækilega um, já, áður en ég
vissi af, og eftir það hafði ég ekki
tækifæri til þess.“
Ljósið á kertisstúfnum varpaöi
daufri birtu um skýlið. Andlits-
drættir vélamannsins voru skarpir,
en andlitið var samt ávallt og yfir-
skeggið mjúkt, og stundum virtist
hann kornungur og fallegur. En í
næsta vetfangi var hann orðinn
gamall, örþreyttur og sorgum hlað-
inn, þar sem hann sat með hand-
leggina krosslagða á brjóstinu.