Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 48

126
D VÖL
Það var eldur í ofninum; kaffí
hafði verið hitað. Óskar gekk til
hans, þar sem hann lá, og sá, að
hann var meðvitundarlaus. Hann
sá strax, að Anton hafði orðið fyrir
slysi. Hann hafði sjálfur skorið
fötin utan af fætinum, og af vatni,
sem var á gólfinu, sá hann, að An-
ton hafði reynt að þíða frosna
vöðvana.
Þessir vönu vetursetumenn þekkja
svo vel allar aðstæður í heim-
skautalöndunum, að Óskar var ekki
eitt augnablik í vafa um, hvað gera
skyldi. Þegar hann sá, hvernig
ásatt var fyrir félaga sínum, hljóp
hann út, greip með sér fötu og kom
með hana aftur, fulla af snjó ag
klaka. Fékk sér síðan poka, hellti
úr fötunni á hann og notaði hann
eins og bindi utan um nakinn,
blæðandi fótinn. Síðan fór hann
aftur út, sótti meiri snjó og bjó á
sama hátt um það af fætinum, sem
hinn pokinn huldi ekki. Fáum
augnablikum síðar raknaði Anton
við.
„Varðstu fyrir kúlu úr skotveið-
aranum, Anton?“ spurði Óskar.
Anton svaraði:
,,Já. Er fóturinn mjög skaddað-
ur?“
„Ég veit það ekki. Fóturinn er
freðinn ennþá. Við verðum að þíða
hann. Eftir hálftíma getum við séð
þaö . . . Þú, Anton! Hér er heitt
kaffi ... En að þú skyldir geta
kveikt upp í ofninum . .. Þú, An-
ton! Þú ert karl í krapinu. Þetta
hefðu ekki allir leikið eftir.“
Óskar gekk út og kom aftur með
flösku af sterkum vínanda. Þetta
var sú síðasta af sex flöskum, sem
þeir höfðu komið með. Anton lá
kyrr. Hann horfði upp í loftið. Aug-
un voru stór, skær og blá. Óskar
sagði:
„Láttu mig vita, þegar verkirnir
fara að koma í fótinn. Reýndar er
nú víst óþarfi að biðja þig þess. Þú
lætur nú líklega til þín heyra þá.
Það verður djöfullegt, skal ég segja
þér; en þá skal ég gefa þér vænan
sopa af þessu. Þú hefir ekki orðið
almennilega fullur síðan við vorum
í Tromsö, en nú skaltu fá nóg -—
það máttu reiða þig á“.
Óskar lét dæluna ganga, en
Anton stundi og veinaði. En svo
kom Óskar með sterkt, svart kaffi
í stórri ausu. Saman við hafði hann
hellt vínanda.
Næsti dagur rann upp, Anton lá
í rúminu. Þegar tveir mánuðir voru
liðnir, var hann þar enn. Þenna
tíma hafði Óskar Haugan gætt að
öllum refagildrunum og skotveið-
urunum einn. Upp á veggina voru
komin tuttugu og átta blárefa-
skinn, þrjátíu og níu skinn af hvít-
refum, og þar að auki lágu tuttugu
og þrír bjarnarfeldir í saltpækli.
Antoni leið illa. Hann var orðinn
eins og annar maður, og hann
sagöi sjálfur, að sér liði ekki vel.
Óskar var alltaf vanur að reisa
byssuna sína við eldstóna, þegar
hann var heima við. Einn dag stóð
hann frammi í ganginum og var
að flá ref. Þá heyrðist honum ein-