Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 38

11«
D VÖL
enninu, með svip þess manns, sem
hefir lokið sínu verki, þá þrýsti ég
á byssugikkinn og skaut hann.
Hann hneig út af; höfuðið hékk
út fyrir borðstokkinn. Ég gaf mér
ekki tíma til að líta á hann aftur.
Hinn rak upp angistaróp. Aðeins
eitt sárt óp; svo var dauðaþögn.
Hann renndi sér nið'ur af þóft-
unni, á hnén, og spennti greipar.
„Miskunn,“ hvíslaði hann lágt,
„miskunna þú mér, félagi!“
,,Ó-ó! Félagi,“ sagði ég lágt. „Já,
félagi, auðvitað félagi. Jæja, hróp-
aðu þá: Vive Vanarchie-“
Hann fórnaði höndum, horfði til
himins, glennti upp munninn í
feiknlegu örvæntingarópi: „Vive
l’anarchie! Vive. .. .!“
Hann lyppaðist niður, með kúlu-
gat gegnum höfuðið.
Ég varpaði þeim báðum fyrir
borð. Skammbyssunni kastaði ég á
eftir þeim. Svo settist ég hljóður
niður. Ég var loksins frjáls — loks-
ins! Ég leit ekki einu sinni á skipið,
mér var sama. Ég held, satt að
segja, að ég hafi sofnað, því að
allt í einu heyrði ég hróp og köll,
og skipið gnæfði svo að segja beint
yfir mér. Skipverjar drógu mig inn-
byrðis og bundu bátinn aftan í
skipið. Þeir voru allir svartir, nema
skipstjórinn, hann var múlatti.
Hann einn kunni fáein orð í
frönsku. Ég gat ekki komizt að þvi,
hvert þeir voru að fara, eða hverjir
þeir voru í raun og veru. Þeir gáfu
mér eitthvað að éta á hverjum degi,
en mér gazt illa að þvl, hvernig þeir
ræddu um mig á sínu máli. Ef til
vill voru þeir að tala um að varpa
mér fyrir borð, til þess að eignast
bátinn. Hvað gat ég vitað um það?
Þegar við fórum framhjá þessari
eyju, spurði ég, hvort þar væru
mannabústaðir. Mér skildist á múl-
attanum, að hér væri hús. Ég gerði
ráð fyrir, að hann ætti við bónda-
bæ. Þá bað ég þá að skjóta mér í
land, og svo mættu þeir eiga bát-
inn fyrir ómakið. Ég held, að þetta
hafi einmitt verið það, sem þeir
óskuðu eftir. — — Svo veiztu fram-
haldið.“
Er hann hafði þetta mælt, missti
hann allt vald yfir sér. Hann gekk
hratt um gólf, svo fór hann að
hlaupa, og handleggir hans sveifl-
uðust eins og mylluvængir. Hann
rak upp hvert ópið eftir annað, en
allt var tómt rugl, sem hann sagöi.
Fátt var skiljanlegt, nema hvað
hann „neitaði engu, engu“. Ég gat
ekki annað en látið hann afskipta-
lausan og sat úti í horni og endur-
tók í sífellu: „Calmez-vous, calmez-
vous.“ Og að lokum náði hann aft-
ur valdi yfir sér.
Ég var lengi hjá honum, eftir aö
hann var lagstur útaf. Hann bað
mig um að yfirgefa sig ekki, svo að
ég sat hjá honum í nafni mann-
kærleikans, eins og maður situr hjá
órólegu barni. Og að lokum sofnaði
hann.
Þegar allt kemur til alls, held ég,
að hann hafi verið miklu meiri
stjórnleysingi en hann játaði, bæði
fyrir mér og jafnvel sjálfum sér.