Dvöl - 01.04.1941, Side 16

94
kröftum. Þegar hann var sjötugur
orðinn, neyddist hann til þess að
selja loðfeldi sína, ábreiður, tjöld
og reiðtýgi. Brátt varð hann eigna-
laus maður. í elli sinni varð hann
og kona hans að þiggja brauð af
boröum annarra, Hann var sviptur
öllu, nema klæðum sínum og Sjam-
sjemagí, konu sinni.Sonur hans bjó
mjög fjarri, og dóttir hans var lát-
in. —
Einn nágrannanna. Múhamed-
sjakk að nafni, aumkaðist yfir
gömlu hjónin. Hann var maður góð-
hjartaður, hvorki snauður né auð-
ugur, og lifði kyrrlátu lífi og reglu-
bundnu. Hann minntist þess, hve
Elías hafði ávallt verið gestrisinn,
og kom að máli við hann á þessa
leið:
„Þú skalt ráðast í vist til mín
með konu þína. Á sumrum getur
þú gengið að starfi, eftir því sem
kraftar þínir leyfa. Á vetrum getur
þú annazt kvikfénaðinn. Sjamsje-
magí getur hjálpað til við mjalt-
irnar. Þið fáið til endurgjalds fæði
og klæði og aðrar nauðþurftir ykk-
ar.“
Elías tók boði þessu með þökkum.
Þannig atvikaðist það, að hann
réðist í vinnumennsku til Múham-
edsjakks, ásamt konu sinni. Þeim
féll þetta hlutskipti næsta þungt
fyrst í stað. Smám saman tóku þau
þó að venjast þessu. Störf sín leystu
þau dyggilega af höndum.
Það kom sér næsta vel fyrir Mú-
hamedsjakk að hafa slík vinnuhjú
i þjónustu sinni. Gömlu hjónin voru
_ DVÖl
nákunnug öllum bústörfum og sátu
aldrei auðum höndum. Múhamed-
sjakk harmaði mjög þau örlög, er
þeim voru búin.
Dag einn bar að garði nokkra
ættingja Múhamedsjakks, sem
bjuggu fjarri heimili hans. Mú-
hameðstrúarprestur var í för með
þeim. Múhamedsjakk lét þegar
slátra sauði. Elías fláði sauðinn og
matreiddi hann handa gestunum.
Gestirnir neyttu sauðakjötsins og
drukku te með ánægju. Þeir sátu í
mjúkum hægindum, ásamt húsráð-
anda; og ræddu saman. Þá varð Elí-
asi gengið framhjá. Múhamedsjakk
kom auga á hann og mælti við ætt-
ingja sína:
„Sáuð þið gamla manninn, sem
heyrt hans getið?“
„Já, hvað er merkilegt um hann
að segja?“
„Hann var einu sinni ríkasti mað-
urinn í öllu þessu héraði. Hann
heitir Elías. Þið hafið ef til vill
heyrt hans getið?“
„Auðvitað höfum við heyrt hans
getið. Hann var kunnur maður.“
„Já, og nú er öll velgengni hans
þorrin. Hann er nú í vinnumennsku
hjá mér, ásamt konu sinni.“
Einn af frændum Múhamed-
sjakks, sem mjög undraðist þessa
frásögn, mælti:
„Lífshamingjan er háð duttlung-
um örlaganna. Sumir hefjast til
vegs og virðingar. Öðrum er varpað
í glötun. Gamli maðurinn hefir
kynnzt breytileik lífsins 1 ríkum
mæli.“