Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 35

D VÖL
113
#
heyrði hvorki né sá. Hún hafði
tekið af sér belgsvuntuna og lagt
hana yfir höfuð sér og reri fram 1
gráöið, yfirkomin af sorg. En þá sá
ég lítinn bát, bundinn við bryggj-
una.
Þessir tveir síðustu, hugsaði ég,
hljóta að hafa komið á þessarri
kænu. Þeir hafa orðið of seinir til
þess aö ná í áttæringinn. Það var
samt ótrúlegt, að þeir hefðu brotið
Þannig settar reglur af skyldu-
rækni. Það var ótrúlegt. Ég trúði
jafnvel ekki augum mínum, þegar
ég var að fara út í bátinn.
Ég reri hægt fram með strönd-
inni. Skýjabakkarnir sveipuöu Iles
öe Salute. Ég heyrði skot og hróp.
Nú var annar eltingaleikur hafinn,
fangaveiðar. Árarnar voru of lang-
ar. Ég átti erfitt með að róa, þótt
háturinn sjálfur væri léttur. En
brátt tók að hvessa, og hellirigning
skall á, þegar ég kom fyrir eyjar-
tána. Mér munaði ekkert á móti
veðrinu, og lét því bátinn reka upp
að ströndinni og batt hann þar.
Ég þekkti staðinn. Rétt fyrir ofan
fjöruborðið var djúpt jarðfall. Ég
skreið þangað og heyrði þá gegn
uhi veðurdyninn, að einhverjir
hálguðust í kjarrinu. Þeir gengu
hiður í fjöruna. Ef til vill voru
þetta hermenn. Elding lýsti yfir
eyna. Tveir fangar!
í sama andartaki hrópaði annar
Þeirra undrandi: „Þetta er krafta-
verk!“ Þetta var Símon, sem einnig
var kallaður Kex.
„Hvað er kraftaverk?“ spurði
hinn.
„Það er bátur þarna.“
„Þú hlýtur að vera orðinn geggj-
aður, Símon. En — þó — samt —
það er bátur þarna!“
Þeir virtust báðir lamaðir af
undrun. Það var Mafile, sem síðar
talaði. Nú tók hann aftur til máls
með mestu varúð:
„Hann er bundinn. Það hlýtur
einhver að vera hérna.“
Þá mælti ég niðri í jarðfallinu:
„Það er ég.“
Þeir komu til mín og tjáðu mér,
að þeir hefðu bátinn en ekki ég.
„Við erum tveir gegn þér einum,“
sagði Mafile.
Ég hopaði á bersvæði, til þess að
geta varað mig betur á þeim, ef
þeir kynnu að ráðast á mig. Ég
hefði getað skotið þá báða, þar sem
þeir stóðu. En ég mótmælti ekki, og
hélt niðri í mér hlátrinum. Svo
gerði ég mig lítillátan og sárbað þá
um að fá að vera með. Þeir ræddu
örlög mín sín á milli, en ég hélt á
meðan um skammbyssuskeftið und-
ir stakknum og hafði líf þeirra
beggja í hendi mér. Ég lét þá lifa.
Ég ætlaði þeim að róa bátnum. Ég
sagði þeim í auðmýkt, að ég kynni
að fara með bát, og við gætum
hvílt okkur til skiptis, ef við værum
þrír til að róa. Þá ákváðu þeir að
hafa mig með. Það var líká á síð-
ustu stundu. Ég hefði skellt upp úr,
ef þeir hefðu hikað öllu lengur.“
Nú náði geöofsinn tökum á véla-