Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 24

102
D VÖL
„Spánskur stjórnleysingi frá
Barcelona“, endurtók ég hálf
kjánalega og horfði á manninn.
Hann var tekinn til við vinnu sina
aftur, og sá nú aðeins á bogið bak
hans. í þessari stellingu heyrði ég
hann mótmæla greinilega:
„Ég kann ekki einu sinni
spönsku".
„Ha? Hvað á þetta að þýða? Dirf-
ist þú að neita því, að þú sért þaðan
að handan?“ Hinn óviðjafnanlegi
ráðsmaður gnæfði ógnandi yfir
honum.
Vélamaðurinn reis upp, lagði frá
sér skrúflykil, sem hann hafði ver-
ið að nota, og sneri sér að okkur.
Hann skalf frá hvirfli til ilja.
„Ég neita engu, engu, engu,“
sagði hann ákafur.
Hann tók skrúflykilinn aftur og
hélt áfram að vinna, án þess að líta
aftur til okkar. Við héldum leiðar
okkar, eftir að hafa horft á hann
eina mínútu eða svo.
„Er hann í raun og veru stjórn-
leysingi?" spurði ég, þegar við vor-
um komnir spölkorn í burtu.
„Mér er andskotans sama hvað
hann er“, svaraði hinn gamansami
ráðsmaður hjá B. O. S. h.f. „Ég gaf
honum þetta nafn, af því að mér
þótti henta að auðkenna hann á
þenna hátt. Það er gott fyrir fé-
lagið“.
„Fyrir félagið", át ég undrandi
eftir honum og nam staðar.
„A-ha“, sagði hann sigurglaður
og lyfti upp kringlóttu, sviplausu
andlitinu og glennti sundur leggja-
langa fæturna. „Þetta kom þér á
óvart. Ég verð að gera það, sem ég
get fyrir félagið. Gjöld þess eru
óskapleg. Umboðsmaður okkar í
Horta segir mér, að það eyði fimm-
tíu þúsund pundum árlega í aug-
lýsingar víðsvegar um heiminn. Það
er aldrei of varlega farið, hvað
kostnaðinn snertir, skal ég segja
þér. En hlustaðu nú á: Hér var eng-
inn gufubátur til, þegar ég varð
ráðsmaður. Ég bað um gufubát, og
ég hélt áfram að biðja um gufubát
með hverjum pósti, þangað til mér
var sendur hann. En vélamaðurinn,
sem þeir sendu með bátnum, stökk
í burtu eftir tvo mánuði og skyldi
bátinn eftir bundinn .við bryggjuna
í Horta. Hann fékk hærra kaup við
einhverja sögunarmyllu uppi með
ánni, bölvaður! Og sagan hefir allt-
ar endurtekið sig síðan.
Nú fær hver flækingur, sem þyk-
ist vera vélamaður, átján sterlings-
pund á mánuði, en hann er stokk-
inn á burt, áður en maður veit af,
og þó er allt eins líklegt, að honum
hafi tekizt að eyðileggja eitthvað
áður. Ég segi það dagsatt, að sumir
þeirra, sem hafa ráðið sig hjá mér
sem vélamenn, hafa ekki þekkt
reykháfinn frá katlinum. En þessi
náungi kann sitt verk, og ég kæri
mig ekki um, að hann hlaupist á
brott, skilurðu?“
Hann rak hendina í brjóstið á
mér, til þess að leggja áherzlu á
orð sín. Ég lét sem ég tæki ekki eft-
ir hinu sérkennilega framferði
hans, en vildi fá að vita, hvað þetta
j