Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 19

D VÖL
Jón (í'd Ljiii'skógiiiH:
I. Vorkveðja
Vakir vorsins ancLi,
veröld hlœr i Ijóma,
allt er þrungið ilmi
ungra grasa og blóma;
allir íslands strengir
einum rómi hljóma:
— Vak nú, Islenzk œska,
yfir þínum sóma!
Mundu, íslenzk œska:
Enn er margt að vinna
— stœrstu störfin bíða
styrkra handa þinna;
flýðu ekki, œska,
inn í kaldan skuggann
— sérðu ekki að sólin
sindrar inn um gluggann?
Ill og meinleg örlög
ógna voru landi,
glottir við oss gamall,
geigvœnn erkifjandi,
fjandi, er oss vill fjötra
fornum þrceldómsböndum
— standið upp til starfa!
Stríð er fyrir höndum!
Aðeins ceskan megnar
illum seið að hrinda:
Vaknið, vormenn íslands
— vorið skín um tinda!
Fyllið hugi og hjörtu
hetjuþreki ungu,
fylkið liði um frelsið,
fána vorn og tungu!
Vaknið, vormenn íslands!
Vorsins heiöi dagur
risinn er í austri,
undurskœr og fagur,
dagur -stórra dáða,
dagur nýrra vona,
heimtar alla orku
íslands beztu sona.
Æska, legg við eyru:
íslands vœttir kalla;
heróp þeirra hljómar,
hvetur, brýnir alla:
Vakið, vormenn íslands
— vonin hlcer í stafni,
fylkið liði um fánann,
f r am — í vorsins nafni!