Dvöl - 01.04.1941, Síða 3

Qpríl - júní . 1941 . 9. árgangur . 2, hefti
Klóiiiin
Eftir Ai'tlim* Sclmitzlei1
Ég ráfaði um göturnar allan síð-
ari hluta dagsins. Snjórinn féll
í stórum flygsum. — Og nú er ég
kominn heim. Það logar á lampan-
um, og bækurnar liggja á boröinu.
Ég bý við flest æskileg þægindi, en
það skiptir engu máli. Hugurinn
hvarflar alltaf í sömu átt.
Og var hún þó ekki dáin mér og
grafin fyrir löngu? Jú, dáin — eða
verra en dáin, eins og þeim von-
svikna finnst vanalega. — Og np,
þegar ég veit, að hún er ekki verra
en dáin, heldur bara dáin eins og
allir hinir, sem hvíla í kirkjugarð-
inum, djúpt niðri í jörðinni, hvíla
Þar alltaf, jafnt á vori sem á sumri
eða á köldum vetri, þegar snjó-
kornin falla eins og núna — þá skil
ég, að það var ekki fremur mín sök
en hinna.
Sorg? — Nei. Það var einungis
hrollurinn, sem grípur okkur öll,
begar einhver úr okkar hópi deyr,
begar einhver, sem er ljóslifandi í
hieðvítund okkar, hveffur niður í
gröfina.
Dapurlegt var það, þegar ég
komst fyrst að því, að hún dró mig
á tálar. Og svo var það reiðin, hatr_
ið, já — því ekki það — særður
metnaður, stolt. Enn á ég öll þessi
tíu eða tólf bréf. Ég get lesið þær
aftur, hvenær sem ég vil, allar þess-
ar vonlausu, ekkaþrungnu fyrir-
gefningarbænir. Enn sé ég hana,
þar sem hún stendur við götuhorn-
ið, dökkklædd, með lítinn stráhatt á
höfðinu. Hún stendur þar í rökkr-
inu, og ég veit, að hún gefur mér
gætur, þegar ég geng út um garðs-
hliðið. Ég minnist þess enn, þegar
ég sá hana síðast. Hún horfði á mig
með stórum,fögrum augum.Ég man
eftir barnslegu andlitinu — sem nú
er stirðnað og kalt. Ég rétti henni
ekki höndina, þegar hún .fór frá
mér í síðasta sinn. Ég horfði á eftir
henni niður götuna, þegar hún
hvarf mér — fyrir fullt og allt. —
Nú kemur hún aldrei aftur.
Það er hending, að ég veit, að
hún er dáin. Það hefði getað
farið svo, að ég hefði ekki fengið