Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 46

124
DVÖL
yfir það greinilegt far eftir byss-
una.
Anton stakk byssuskeftinu niður
I snjóinn og glotti, renndi krassan-
um í hlaupið og smeygði svo einum
ullarvettlingnum, sem hann hafði
til vara, upp á endann á honum,
svo að Óskar ætti hægra með að
finna byssuna, þegar hann færi að
leita að henni.
Nú varð hann að draga fótinn.
Sársaukinn var svo mikill, að
andlitið afmyndaðist. Hann gerði
ráð fyrir, að fótinn færi að kala
neðan við skotsárið. Oft hafði hann
séð það á særðum bjarndýrum, sem
hann hafði rakið blóðferilinn eftir,
að sú löppin á þeim, sem næst var
sárinu, var frosin og hörð viðkomu
eins og tré, þegar hann fann þau,
þó að þau væru ekki dauð. Þannig
var víst ástatt með fótinn á honum
nú. En meðan hann gæti dregizt
með hann, skyldi hann fá að vera
með. En þegar hann gæti það ekki
lengur, þá ætlaði hann að taka
skeiðarhnífinn og skera af sér fót-
inn um hnjáliðinn. Hann vissi, að
þegar löpp var skorin af bjarndýri,
sem var þannig til reika, blæddi
ekki, nema skorið væri of langt
inn eða of hátt upp.
Hann hélt áfram. Hann þekkti
leiðina. Hann vissi nákvæmlega,
hve langt hann átti eftir. Og meðan
hann gekk þannig, reyndi hann að
gera sér grein fyrir því, hvort hon-
um tækist að ná heim án fleiri
blóðbæla.
Honum flaug í hug, hvort veiki
fóturinn og sá heilbrigði mörkuðu
jafn djúp för í snjóinn. Hann leit
aftur, en gleymdi hvers vegna hann
hafði gert það. Það, sem hann sá,
beindi huga hans í aðra átt. Ekkert
blóð var lengur í slóðinni. Hvernig
gat staðið á þvi? Það hlaut að vera
af því, að fóturinn var orðinn
freðinn; blóðið í sárinu hlaut að
vera freðið. Hann reif af sér
vettlinginn og kreisti sárið. —
Út úr því, eða réttara sagt út á
milli tægjanna, þar sem kúlan hafði
komið út og opið var stærra um
sig, vall rauð, þykk leðja. Hann sá,
að þetta var frosið blóð. Þegar
hann tók það milli fingranna, varð
það að rauðu, lifandi blóði. Hann
hafði nú þjáningar í öllum líkam-
anum, nema í særða fætinum.
Hann gekk af stað. Hann barðist
við dauðann. Veðrið var kyrrt.
Tungl var fullt og bjart eins og að
degi; þess vegna gat han stefnt
beint á húsið. Hann fór að efast
um, að hann kæmist upp brekku,
sem var á leiðinni.
Reyndar gat hann farið um
skarð, sem var í brekkuhjallann og
losnað þannig við hana, en í fyrsta
lagi var sú leið lengri og í öðru lagi
hafði þar komið snjóflóð á tveimur
stöðum, sem vafalaust yrði vand-
farið yfir, eins og sakir stóðu. Hann
stefndi því beint á brekkuna. Húsið
var ekki langt frá henni, nokkrum
hundruðum metra lengra úti á nes-
inu, og hann vonaði, að Óskar