Dvöl - 01.04.1941, Page 33

D VÖL
111
Síðan aðgættu þeir, að allt væri
þar eins og vera bar. Þeir litu inn
í einn kofann, og þar var allt með
felldu. En þegar þeir komu inn 1
þann næsta, réðust fangarnir á þá
og tókst að ráða niðurlögum þeirra
á svipstundu. Það dimmdi óðum.
Tungl var nýtt og skýjaþykkni jók
á myrkrið. Fangarnir söfnuðust
saman framan við kofana, til þess
að ráðgast um næsta skref, sem
taka skyldi. Þeir ræddu saman í
hálfum hljóðum.
,,Þú tókst þátt í þessu öllu?“
spurði ég.
,,Nei. Auðvitað vissi ég hvað átti
að ske. En hvers vegna átti ég aö
drepa þessa varð'menn? Ég átti
ekki sökótt við þá. En ég var
hræddur við fangana. Undan þeim
gat ég ekki komizt, hvað sem í
skarst. Ég sat á trjábol, fól höfuðiö
i höndum mér og þjáðist af því að
hugsa til þess frelsis, sem aldrei
yrði mér til annars en skapraunar.
Allt í einu hrökk ég upp og sá þá
úióta fyrir manni á stígnum rétt
hjá mér. Hann stóð grafkyrr. Svo
biissti ég sjónar af honum í myrkr-
ihu. Það hlýtur að hafa verið varð-
stjórinn að svipast eftir varðmönn-
úhum tveimur. Enginn tók eftir
honum. Fangarnir héldu áfram aö
tala um framkvæmdirnar. Leiðtog-
arnir fengu hina fangana ekki til
t*ess að hlýðnast. Það var hræðilegt
aS hlusta á þetta hása þref.
Aö lokum skiptu þeir sér í tvo
Aópa og hurfu á brott. Ég reis á
teetur, þegar þeir voru komnir fram
hjá, þreyttur og vonlaus. Allt var
kyrrt og hljótt á stígnum við varð-
húsið, en það skrjáfaði í runnunum
til beggja handa. Allt í einu sá ég
dálitlá ljósrák fram undan mér. Það
var varðstjórinn með þá þrjá, sem
eftir voru af mönnum hans. Þeir
nálguðust gætilega. En varðstjór-
inn hafði ekki getað byrgt ljóskerið
alveg. Hinir fangarnir höfðu einnig
séð þessa daufu ljósglætu. Þeir ráku
upp grimmdaröskur; svo hlupu all-
ir mennirnir saman í eina iðandi
kös, skot kváðu við, högg voru
greidd, stunur heyrðust. Það skrjáf-
aði í runnunum, köll þeirra, sem
eltu, og óp þeirra, sem eltir voru,
bárust inn yfir eyna. Varðmanna-
veiðar. Ég var einn. Ég get stað-
hæft það, herra, að mér var sama
um þetta allt. Ég stóð kyrr um
stund, en svo rölti ég af stað eftir
stígnum og rak þá tána í eitthvað
hart. Ég laut niður og fann eina af
skammbyssum varðmannanna. Ég
þuklaði á henni og fann, að hún
var hlaðin; fimm skot eftir af sex.
Ég heyrði fangana kallast á í
fjarska, en svo kvað við þruma, sem
yfirgnæfði bæði köll þeirra og
skrjáfið í trjánum. Allt í einu bar
ljós þvert yfir stíginn, beint fyrir
framan mig. í bjarma þess sá ég
kvenpils.
Ég vissi, að þetta hlaut að vera
kona varðstjórans. Fangarnir virt-
ust hafa gleymt henni með öllu. Nú
kvað við skot inni á eynni, og kon-
an veinaði upp yfir sig á hlaupun-
um. Hún hélt áfram. Ég fór í hum-