Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 58

136
D VÖL
það varð svo stórt að lokum, að
með sanní mátti kalla það „Son
hafsins".
Lan Ying sat þolinmóð og beið
við net föður síns. Við og við kippti
hún í taugina og dró það upp. Þess
á milli starði hún út yfir fljótið.
Hún gat óglöggt eygt fljótsbakk-
ann andspænis, eins og ljósgræna
rönd úti við sjóndeildarhringinn.
Meðan morgunþokan lá yfir land-
inu, gat hún alls ekki greint fljóts-
bakkann. Henni fannst þá, að hún
sæti við skolgrátt úthaf.
Alla daga sat hún á fljótsbakk-
anum. Það kom upp í vana. Stund-
um fannst henni fljótið vera lif-
andi vera; svo nátengd var hún
orðin því.
Faðir hennar var bóndi en ekki
fiskimaður. Hann ræktaði hrís-
grjón og hveiti á ökrunum, sem
hann átti niður með fljótinu. Þeir
voru tveir hektarar og náðu alveg
upp að hæðunum við sveitaþorpið,
þar sem þau áttu heima ásamt fá-
einum fjölskyldum öðrum. Þetta
var allt saman bændafólk, en það
stundaði jafnframt veiðar í fljót-
inu. Börnin eða gamla fólkið var
látið gæta netjanna, því að á ökr-
unum kom starf þess að minni not-
um.
Andvirði fisksins var venjulega
notað til þess að kaupa fyrir reyk-
elsi handa guðunum. Stundum
keypti fólk þó ný föt fyrir pening-
ana. Auk þess var fiskurinn mjög
góður til matar og kom oft í góðar
þarfir.
Lan Ying reis skyndilega á fætur
og kippti í taugina af öllum kröft-
um. Svo dró hún netið hægt og
gætilega upp á bakkann. Það var
algengt, að ekkert væri í því.
Stundum voru þó smáfiskar í því,
og þá varð hún að ausa þeim upp
með langskeftum háfi. Fyrir kom
það einnig, að stórir fiskar slædd-
ust í það, en venjulega liðu margir
dagar svo, að hún veiddi ekki neitt.
í dag hafði hún engan fisk veitt,
að undanteknum fáeinum örsmá-
um, glitrandi hornsílum. Hún
beygði sig niður og jós þeim upp úr
netinu. Móðir hennar mundi næla
þau á bambusviðartein og þurrka
þau í sólskininu. Síða-n voru þau
söltuð lítið eitt og höfð til morgun-
verðar, ásamt hrísgrjónum, og
þóttu Ijúffeng fæða.
Lan Ying kastaði netinu út aftur
og beið. En hvað henni fannst dag-
arnir lengi að líða. Þegar hún hafði
borðað morgunverð, fór hún niður
að fljótinu og sat þar til kvölds. Þá
fyrst mátti hún fara heim. Samt
féll henni betur að gæta netsins, en
að fást við þau störf, sem börn ná-
grannanna urðu að leysa af hendi.
Og það var miklu skemmtilegra að
veiða fisk en að sitja klofvega á
hörðu og horuðu baki uxans alla
daga, eins og bróðir hennar varð
að gera. Hún gat varla hugsað til
þess að gæta andanna í krikum
við árbakkann, en þetta varð elzti
bróðir hennar að gera sér að góðu.
Það var gaman að sitja hér á fljóts-
bakkanum og horfa á fljótið. Það