Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 70

Í4ð
t» VÖL
Öllu framar þú auö aö safna
œ skyldir meta, hvar sem fœst!
Ábatanum er heimska að hafna,
með hverju móti sem hann næst,
þvi frjálst og stoliö pund er pund —
peningar liggja ekki á grund.
Staka.
Segið mér, hvort sannara er,
að sálin drepi likamann,
eður hitt, að svakk með sitt
sálunni stundum fargi hann.
Trúarjátning.
Hver hefir skapað þig, skepnan mín?
Skýrðu mér það núna!
Hver hefir fyrir þíg hlotið pín?
Hver hefir gefið þér trúna?
Guð faðir mig gerði sinn.
Guðs sonur mig leysti.
Guðs fyrir andann gafst mér inn
guðlegur trúarneisti.
Um stúlku.
Þótt í hausinn vanti vit
víf með heyrn og máli,
sést það ei fyrir silfurlit
og silkiklútaprjáli.
Launbarnið.
Alténd segja eitthvað nýtt
ýtar lyndisglaðir.
Hvacj er í fréttum? Hvað er títt?
Hvort er ég orðinn faðir?
Holdið mitt í hœgum sess
hopaði sér til vanza.
Nú er ég kominn á náðir prests
— nýtt er mér að dansa.
Staka.
Óborinn til eymdakí/s
ellegar dauður vœri ég,
ef að bœði lykil lífs
og lásínn sjálfur bœri ég.
Grafskrift.
(Kveðin 5. nóv. 1788, síðustu nóttina, sem
J. Þ. var í Galtardal.)
Leikhnöttur lukkunnar
liggur í þessum reit.
Mjög þeim hún mislynd var,
meir þó oft köld en heit.
Hvílu, sem þráði þrátt,
þversynjað honum var,
og rór á engan hátt
unnt, nema þessarar.
Það er Jón Þorláksson,
þessa sem byggir gröf,
bíðandi í blíðri von
betra lífs eftir gjöf.
Þenk, maður, þú, sem ert,
þvílílcur var hann hér.
Þú verður, það er bert,
þvílíkur, sem hann er.
Eiga mun afturkvœmt
annað hann lífs á skeið.
Því skal af þér ei dœmt
það, sem hann gerði og leið.
Búst við því, koma kannl
Kœzt ei af því, sem er!
Þú veizt ei, heldur en hann,
hvað lukkan œtlar þér.
Staka.
Margur rakki að mána gó,
mest þegar skein í heiði,
en ég sá hann aldrei þó
aftra sínu skeiði.
Iljaltadalsheið'i.
Hjaltadals- er heiði níð,
hlaðin með ótal lýti.
Fjandinn hefir á fyrri tíð
flutt sig þaðan í víti.
pátæktin.
Fátœktin var mín fylgikona
frá því ég kom í þenna heim.
Við höfum lafað saman svona
sjötigi vetur, fátt í tveim. —