Dvöl - 01.04.1941, Side 43

t> VÖL
121
Þó frú sértu göfug og skrýðist í skart,
sá skrúði þér maklega fer.
Þú prýðir svo gullið, og demanta djásn
ei' dýrmætt í hárinu á þér ...
°g eins er mér sama þó sjálfmennskuþræll
bú sért eins og fjöldinn og ég.
Þín snilld breytir hreysi í hallir og skort’
í heimkynni ánægjuleg;
Því kóngborin sál gerir kima að sól,
að kastala garðshornið svalt.
Þótt hafin sé dyrgjan á drottningarstól,
tók dámlnn af kotinu allt.
Þessar hjartfólgnu og hugnæmu
hugsanir ber St. G. fyrir brjósti svo
lengi að nemur aldarþriðjungi, eða
því sem næst. Ég veit um annað
skáld, sem hafði bak við eyrað í
hálfa öld kvæðisefni. En þá var þó
ekki það barn tekið með töng —
var þó mikið fyrirferðar. Það geng-
ur svo, að hvað eina bíður síns tíma
og sinnar stundar.
Snorri Sturluson segir, að eigi
hiuni spurt um það, hversu lengi
kvæði sé eða hafi verið I smíðum,
heldur um hitt, hver ort haft, og
hiun hann þá hafa haft í huga þau
kvæði, sem vel eru gerð. En for-
vitni er jafnan spurul, ekki sízt um
skáld og afburðamenn.
*
Ég spurði eitt slnn Einar Bene-
hiktsson, hvort hann væri ekki
lengi að yrkja hvert kvæði sitt.
Éann svaraði: „Það er misjafnt.
Stundum er ég ekki lengi“. En
hann talaði eigi fleira út í þá sálma.
Annars veit ég eigi, hvað Einar
átti við, þegar hann svaraði spurn-
*hgu minni. Skáld hafa stundum
aldir í einu spori — höfuðskáldin.
Um þau má segja það, sem spá-
maðurinn sagði við Jahve á forð-
um tíð:
Einn dagur er hjá þér sem þús-
und ár, og þúsund ár sem einn
dagur.
Ólína Jónasdóttir á Sauðárkróki
er einn hinna ágætustu hagyrðinga
í Skagafirði. Engum mönnum mun
þó jafn tamt að kasta fram vel
kveðnum stökum sem Skagfirðing-
um, enda eru í þeirra hópi ýms
beztu vísnaskáld landsins.
Tvær nýlegar vísur eftir Ólínu
ganga manna á meðal um þessar
mundir. Önnur þeirra var ort, er
norðanhret gerði og tók fyrir rek-
netaveiðar nyrðra:
Viðsjár geta verið hér
víða á Bretans leiðum.
En þó að hreti æskan er
á reknetaveiðum.
Hina kvað hún um unglings-
stúlku, er var að koma heim að
morgni úr næturslarki. Hafði hún
verið kyrrlát og heimasætin, en
brá skyndilega hætti:
Blómstraði ástin undrafljótt,
ung var gróðrarstöðin.
En hrædd er ég um að hafi í nótt
hélaö efstu blöðin.
En Ólína getur einnig slegið á
aðra strengi:
Gullið sjáum geislaflóð
glampa í bláum sænum,
hvíslar áin ástarljóð,
andar þrá í blænum.