Dvöl - 01.04.1941, Síða 36

114
D VOL
manninum. Hann stökk upp og
baðaði út höndunum. Stórir skugg-
arnir af handleggjum hans léku um
loft og veggi, og skýlið virtist alltof
lítið til þess að hemja óró hans.
„Ég neita engu,“ hrópaði hann.
„Ég var dáleiddur, ég fann til eins
konar sæluvímu. En ég hafði afar
hægt um mig, og við rerum til
skiptis alla nóttina.
Við rerum til hafs, í von um að
sjá skip. Þetta var fífldirfska. Ég
hélt því fast fram við þá. Þegar sól-
in kom upp, var ekkert að sjá um-
hverfis okkur, nema haf og himinn.
Iles de Salute sáust aðeins eins og
ofurlítið dökkt strik úti við sjón-
deildarhringinn. Ég var við stýrið.
Mafile bölvaði og sagði:
„Við verðum að hvíla okkur.“
Nú var loksins kominn tími til
þess að hlæja. Og ég hló sannarlega
nægju mína. Ég studdi höndunum
á síðurnar og veltist um. Þeir urðu
undrandi.
„Hvað er að honum, mannfjand-
anum?" hrópaði Mafile.
Símon, sem sat nær mér, leit til
hans yfir öxl sér og svaraði:
„Hann er orðinn vitlaus."
Þá tók ég skammbyssuna upp.
Ahá! Augnatillitið, sem þeir sendu
mér! Ha-ha! Þeir voru sannarlega
hræddir. En þeir reru. Já, þeir reru
allan guðslangan daginn. Annað
veifið voru þeir sem óðir, en hina
stundina eins og þeir væru að hníga
niður. Ég mátti ekki hafa augun af
þeim, ella hefðu þeir ráðizt á mig.
Ég hélt á skammbyssunni í ann-
arri hendinni og lét hana hvíla á
hné mér, en með hinni stýrði ég.
Andlit þeirra voru farin að þrútna.
Það var einna líkast því, að himinn
og haf stæði í björtu báli umhverf-
is okkur, og það gufaði úr sjónum
í sólarhitanum. Það snarkaði undir
bátnum, þegar hann skreið áfram.
Stundum froöufelldi Mafile, og
stundum stundi hann hátt. En
hann reri, hann þorði ekki að
hætta. Augu hans uröu öll blóð-
hlaupin, og hann var búinn að
skaðbíta sig í neðri vörina. Símon
var hás eins og kráka.
„Félagi. .. .“ byrjaði hann.
„Hér eru engir félagar. Ég er
drottnari ykkar.“
„Drottnari þá,“ sagði hann. „Lof-
aðu okkur að hvíla okkur, að hvíla
okkur; ég særi þig til þess við nafn
mannkærleikans.“
Ég lét það eftir þeim. í kjalsog-
inu í bátnum var dálítið rigning-
arvatn. Ég leyfði þeim að fá sér
lófafylli nokkrum sinnum. Svo skip-
aði ég: En route, og þá sá ég, að
þeir litu íbyggnir hvor á annan.
Þeir héldu, að ég þyrfti einhvern
tíma að sofa, a-há! En mig langaði
ekki til þess að sofna. Ég var betur
vakandi en nokkru sinni fyrr. Þaö
voru þeir, sem sofnuðu báðir undir
árum, og ultu niður af þóftunum.
Ég lét þá liggja. Engin stjarna sást.
Svo leið þögul nóttin af. Sólin kom
upp — nýr dagur. Alles! En route!
Þeir reru illa. Þeir ranghvolfdu
augunum í sífellu, og tungurnar
hengu út úr þeim. Um miðjan