Dvöl - 01.09.1944, Page 7

DVÖL
149
í stofuna kom sveitakona með
drenghnokka við hönd sér.
„Farðu nú, farðu nú,“ sagði hann
við Jakov og hleypti í brýrnar. „Þú
mátt ekki standa fyrir birtunni —
„Ef þér bara vilduð gefa henni þó
ekki væri nema blóðsugu, mundi ég
alla daga biðja Guð að blessa yð-
ur.“
Aðstoðarlæknirinn varð nú æva-
reiöur og hrópaði:
„Reyndu aö halda þér saman,
þorskhausinn þinn.“
Það fauk líka í Jakov, hann
roðnaði af geðshræringu, en leiddi
svo konu sína burt, án þess að
segja orö. En þegar hann var að
setjast inn í vagninn; gat hann
þó ekki stillt sig um að líta fyrir-
litlega upp í glugga sjúkrahúss-
ins og segja:
„Það eru dálaglegir náungar, sem
þarna ráða húsum. Efnamannin-
um hefðu þeir vafalaust tekið blóð,
en fátæklingunum geta þeir ekki
einu sinni hjálpað um eina blóð-
sugu, varmennin."
Þegar heim var komið stóð
Marfa góða stund við ofninn. Hún
var hrædd um, að ef hún legði
sig, mundi Jakov fara að mögla
um sín fjárhagslegu áhyggjuefni
og ávíta hana fyrir það að liggja
í rúminu í stað þess að vinna.
En Jakov horfði bara raunamædd-
ur á konu sína og hugsaði um það
að á morgun væri Jóhannesar-
messan, þá kæmi Nikulásarmessan,
síðan- sunnudagurinn og mánudag-
urinn væri óhappadagur. Það yrðu
þess vegna fjórir dagar í röð, sem
hann gæti ekki unnið, og Marfa
mundi áreiðanlega deyja einhvern
þann dag, það var því nauðsyn-
legt að smíða kistuna í dag. Hann
tók kvarða sinn; gekk til gömlu
konunnar og mældi hana. Svo fór
hún í rúmið, en hann signdi sig
og byrjaði á smíðinni.
Þegar verkinu var lokið, setti
Jakov upp gleraugun og skrifaði
í viðskiptabókina: „Líkkista handa
Mörfu Ivanovnu — 2 rúblur og
40 kópekar."
Svo varp hann öndinni fegins
hugar. Gamla konan hafði legið
hreyfingarlaus allan tímann me?í
aftur augun. En um kvöldið, þeg-
ar dimmt var orðið, kallaði hún
allt í einu á mann sinn.
„Manstu eftir því; Jakov,“ spurði
hún og leit á hann ljómandi aug-
um, „að fyrir fimmtíu árum gaf
Gu'ð okkur lítið barn með ljóst
og hrokkið hár? Þá sátum við
alltaf saman niður við ána undir
stóra pílviðartrénu og sungum —.“
Hún brosti dapurlega og bætti
við: „En telpan er dáin.“
Jakov leitaði í huga sínum, en
gaú hvorki fundið þar litla barnið
né pílviðartréð.
„Þetta hljóta að vera einhverjir
hugarórar," sagði hann svo.
Presturinn kom og veitti henni
síðustu þjónustu. Eftir það fór