Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 54

196
DVÖL
Og nú hafSi hann loksins fundið
veginn -að hjarta hennar.
Sesselja lá í nákvæmlega sömu
stellingu og þegar presturinn skildi
við hana kvöldið áður. Hún hafði
ekki snert matinn sinn.
„Rístu á fætur,“ sagði hann blíð-
lega, „og bú þig hinum hvíta kyrtli
trúarinnar. Lausnarinn kallar á
þig.“
Sesselja stóð upp föl og þreytu-
leg. Hún riðaði á fótunum og varð
að styðja sig við rakan steinvegg-
inn.
„Ég vil fegin snúa til aftur-
hvarfs," sagði hún andstutt. „En
ég vil ekki deyja. Ég vil eignast
barn aftur. Ég skai sannarleg'a
vera góð við það. Ég skal ekki
kyrkja það. Ég vissi ekki hvað ég
var að gera. Það var kvölinni og
blygðuninni að kenna. Ég vil ekki
deyja. Ég vil eignast barn aftur!
„Það er of seint. Stundaglas þitt
er á þrotum. Þú hefur skamman
frest til afturhvarfs þíns. Vertu
nú sanngjörn, Sesselja.“
En Sesselja var og hélt áfram
að vera ósanngjörn. Presturinn
komst ekki að með meira. Hún lét
engan bilbug á sér finna. Hún féll
til fóta honum og kyssti skó hans,
jafnframt því að hún lofaði að
gera iðran og grátbað um barn.
En framar öllu bað hún um líf
sitt, eins og það væri í veikri hendi
prestsins. Hún horfði á hann með
dauðans angist í stórum kálfsaug-
unum. Hún fálmaði upp eftir
hempunni hans og fór óstyrkum
höndum um kinnarnar á honum,
eins og barn, sem sárbiður móö-
ur sína.
Hvað átti gamli maðurinn að
gera? Hann réð ekkert við ofsann
í henni. Hann skildi, að barnið
við brjóst Sesselju hafði orkað
meir á lífsþrá hennar en aftur-
hvarfsviljann. Og ábyrgðin lagð-
ist þungt á hann. Hann hefði aldrei
átt að láta undan henni. Hann
hefði átt að beita hörku. Nú var
það um seinan.
„Þú mátt ekki drepa mig. Þú
hefur verið góður við mig. Þú
færðir mér barn. Lofaðu mér að
lifa! Þá skal ég iðrast eins mikið
og þér þóknast!"
Presturinn gat ekki hrist hana
af sér. Hann vildi það ekki held-
ur. Vandi hennar var orðinn vandi
hans. En hvernig átti hann að
bjarga lífi hennar? Það var löngu
búið að staðfesta dóminn.
„Það er ævaforn regla, að böð-
ullinn megi frelsa eina stúlku frá
höggstokknum með því að ganga
að eiga hana,“ sagði hann hikandi,
„og ég gæti trúað, að hún væri
í gildi ennþá.“
Hendurnar á Sesselju féllu mátt-
lausar niður. Hún sefaðist.
„Hans böðull er búinn að útjaska
tveimur konum og svipast nú eft-
ir þeirri þriðju. Ekki mun hann
geta fengið hverja, sem er. Hann