Dvöl - 01.09.1944, Side 55

dvöl
197
er annars atorkumaður og ekki
verri en gengur og gerist. Vist er
líka starfi hans löglegur. Hann fær
kaup sitt hjá sjálfum kónginum."
„Ég ætla að fara vel að honum.“
„Það held ég, að þú ættir ekki
að gera. Hann hefur séð of marg-
ar konur gráta til þess, að það
hafi nokkur áhrif á hann. Þú skalt
bara halda þér eins vel til og þú
getur á morgun. Svo skal ég tala
máli þínu strax í dag.“
Nú var Sesselja eftirlát. Hún
kyssti hönd prestsins og varð auð-
mýktin sjálf. Hún fór í öllu að
vilja hans. Hún grét yfir þeirri
miklu synd, sem hún hafði drýgt
og bað guð um fyrirgefningu og
meðtók heilaga kvöldmáltíð.
Það var ennþá bjart, þegar böð-
ullinn kom spígsporandi út að
Bygghólmi í sínu bezta skarti með
silfurbúinn staf við hönd. Hann
vildi virða Sesselju fyrir sér, án
Þess hún yrði þess vör. Og til þess
var gægigatið sjálfkjörið. Hann
stóð við það þungt hugsandi góða
stund. Svo yppti hann öxlum og
klóraði sér í hnakkanum með silf-
urhandfanginu á stafnum.
„Hvernig lízt herranum á meyj-
uha?“ spurði fangavörðurinn full-
Ur öfundar.
„Óneitanlega hef ég sára þörf
íyrir kvenmann, en ekki af þessu
taginu! Ég fæ átta ríkisdali fyrir
að stýfa af henni höíuðið, og fyrir
Þá get ég keypt mér ný, góð klæði.“
Böðullinn var flestum mönnum
skartgjarnari. Það varð hann líka
að vera til þess að hressa upp á
álit almennings á sér.
Nú hefði fangaverðinum verið í
lófa lagið að launa Sesselju lamb-
ið gráa með því að flytja henni
kveðju böðulsins. En hann lét það
ógert. Hann var ekki neitt illmenni.
„Hún skal fá að sofa í góðri trú
seinustu nóttina sína,“ hugsaði
hann. „Já, hún skal svei mér fá
fang af hreinum hálmi til að hvíla
á.“
í rjóðri einu í Norðurskógi var
lyngivaxinn hóll. Hann var notað-
ur fyrir aftökustað og var rétt
mátulega hár til þess, að þeir,
sem stóðu í kring, sáu greinilega,
hvernig athöfnin fór fram.
Það var kominn eigi lítill hópur
manna, bæði ríðandi og gangandi,
daginn sem Sesselja Jensdóttir
átti að teygja úr hálsinum. Það
var kaupstaðarfólk frá Hrossnesi
og sveitafólk, sumt mílur vegar að
komið, flest konur. Og margar
þeirra voru með börn sín með sér.
Það gat aldrei skaðað að venja
börn á að sjá blóð, og það var ekki
nema nytsamt að innræta þeim
í tæka tíð, hvernig illgerðirnar
taka út maklega hegningu í þessu
lífi.
Það var hráslagalegur haust-
morgunn, en fólk hafði klætt sig
vel og hafði meðferðis bæði mali
og ölkúta til þess að hressa sig