Dvöl - 01.09.1944, Qupperneq 56

198
DVÖL
á. Karlmennirnir drukku, kvenfólk-
ið masaði, og krakkarnir flugust
á; þessu svipaði mest til markaðs-
grúa. Hið næsta lynghólnum var
mikil þröng. Hér var ekki raðað
eftir mannvirðingum' eins og á
kirkjubekkina. Tötraleg betlikerl-
ingin skirrðist ekki við að troða
húsfreyju óðalsbóndans um tær
með tréskónum sínum.
„Viltu gera svo vel að víkja! Ég
kom á undan.“
Sesselja kom síðust. Hún gekk
á milli Páls Rytters og sjúkrahúss-
prestsins, minna mátti ekki gagn
gera. Þeir sungu sálma til þess að
hughreysta hana, og skógurinn
bergmálaði einmanalegar raddir
þeirra. Sesselja var mjög iðrunar-
full. Hún gekk álút með hendurnar
bundnar saman fyrir aftan bak.
Böðullinn fór fyrir henni. Nú var
hann ekki skartklæddur, eins og
hann átti vanda til; hann bar hrjúf
skinnklæði. Annar sveina hans bar
öxina á öxlinni, hinn reku til að
grafa Sesselju með. Það átti ekki
að stegla hana. Og á eftir þeim
komu sýslumaðurinn og flokkur
fylgdarsveina hans ríðandi. Hóf-
arnir hlökktu í gljúpum jarðveg-
inum, og skeifurnar skullu við
steina.
Það slö þögn á manngrúann,
þegar fylgd þessi fór hjá. Karl-
mennirnir réttu ósjálfrátt úr sér.
Konurnar óku sér með hryllingi.
Börnin ráku upp stór augu og urðu
skelkuð. Og þagar riddararnir voru
búnir að umkringja hólinn, en
Sesselja og hinir blöstu við á hon-
um, varð svo hljótt, að andvörp
skógarins heyrðust allt um kring.
Sesselja stóð fyrir framan högg-
stokkinn og hugsaði með sér, að
nú væri sú stund runnin upp, að
böðullinn lýsti friði s ínum yfir
hana. Það átti að gerast hjá högg-
stokknum, hafði presturinn sagt.
Og Sesselja var sannfærð um, að
það mundi gerast. Hún gat ekki
dáið! Hún var ringluð í höfðinu
af skógarloftinu eftir hina drunga-
legu daga í hundasmugunni. Hún
vildi ekki fara niður í jörðina, hún
vildi vera uppi í hinu blessunarríka
andrúmslofti.
Hvers vegna fóru prestarnir að
syngja aftur? Það mundi ekkert
verða af greftruninni! Hvers vegna
herti böðullinn á mittisólinni og
bretti upp ermarnar? Hvers vegna
rakti sveinn hans klæðið utan af
köldu axarblaðinu?
„Þeir ætla að hræða mig fyrst,“
hugsaði Sesselja minnug þess, að
hún átti að bera sig vel.
En hvers vegna leit böðullinn
ekki einu sinni á hana? Hvers vegna
sýndi hann engin merki þess, að
hún ætti að verða konan hans,
og þetta var allt saman einber
markleysa?
Loks kom að því, að hann leit
á hana .En það var líka meira en
nóg. Það var ekki snefill af misk-