Dvöl - 01.09.1944, Qupperneq 57

dvöl
199
unnsemi í augnaráði hans. Það
var jafn kalt og axarblaðið. Sess-
elja æpti upp yfir sig.
„Bindið fyrir augun á henni!“
sagöi böðullinn.
Þá tók Sesselja á öllu sínu þreki
á örlagastundinni.
„Leysið fyrst hendur mínar!“
bað hún.
„Það er hinzta bón hennar,“
mælti séra Páll Rytter. „Henni má
ekki synja.“
„Leysið hendur hennar!“ skip-
aði sýslumaðurinn, sem sat á fáki
sínum fyrir neðan hólinn. Böðull-
inn bölsótaðist, en hlýddi þó.
Ekki voru hendur Sesselju fyrr
lausar úr fjötrunum, en hún þreif
í hálsmálið á gráum serknum,
*í#RS 1» AIV :
£>ii ert gigtveikur, greyiö,
gamalt og lúið hró.
Er sólin sígur á bak viö
Silfrastaðaskóg
Þá síguröu í síöasta blundinn
aö sœkja þér eilífa ró.
Nú kveður þú kerlu þína
meö kossi á skorpna vör.
Börnin flugu út í buskann,
en binda sig ei viö skör,
er híma í horni við eldinn
aö hálfu leyti í kör.
svipti honum frá sér niður að belt-
isstað og teygði sterklega hand-
leggina upp í loftið, svo að brjóstin
þöndust út. Þarna ljómaði af henni
á þungbúnum haustmorgninum,
eins og einn sólargeisli hefði þrengt
sér í gegnum skýjaþykknið.
Böðullinn varp öndinni mæði-
lega, og augun ætluðu alveg út úr
höfðinu á honum. Hann reiddi öx-
ina, en lét hana falla aftur. Hann
leit snöggvast undan, en gat ekki
annað en fest augun á Sesselju.
„Ég lýsi friði mínum yfir hana,“
mælti hann hásum rómi. „Ég tek
hana mér fyrir konu.“
Skógurinn andvarpaði allt um
kring.
Hann dó
Meö klútrýju kerla þerrar
af hvörmum sorgartár,
þvi hún hefur fylgt þessum fauski
í jjöldamörg þrautaár,
og í kvöld œtlar hann aö kveöja
sem kaldur, stirönaður nár.
Nú sígur sólin á bak við
Silfrastaöaskóg.
Um skjá, er á súðinni situr
sálin á burtu flö.
Kerla grœtur í kofahorni
en karlinn á eilífa ró.