Dvöl - 01.09.1944, Qupperneq 63

DVÖL
205
„En við getum ekki haft hann. Við þurfum ekki fleiri vinnumenn.
Hann er of gamall. Billi gerir allt sem við þurfum.“
Þau höfðu talað um hann eins og hann væri hvergi nærri, og nú
hikuðu þau allt í einu bæði og litu á Gitanó og fóru hjá sér.
Hann ræskti sig. „Ég er of gamall til að vinna. Ég er kominn aftur
þangað sem ég fæddist.“
„Þú fæddist ekki hér,“ sagði Karl hörkulega.
„Nei. í leirhúsinu yfir á hæðinni. Það var allt sami bærinn áður en
þiö komuð.“
„í moldarkofanum, sem nú er hruninn í rúst?“
„Já. Ég og faöir minn. Nú ætla ég að vera hér á bænum.“
„Þú verður ekkert hér, segi ég,“ sagði Karl reiðilega, „Ég hef ekkert
að gera með gamlan mann. Þetta er ekkert stórbýli. Ég hef ekki efni
á fæði og læknishjálþ handa gömlum manni. Þú hlýtur að eiga ætt-
ihgja og vini. Parðu til þeirra. Þetta er eins og betl, að koma svona til
ókunnugra."
„Ég fæddist hér,“ sagði Gitanó þolinmóður og óbifanlegur.
Karl Tiflín vildi ekki vera harður, en hann fann að hann mátti til.
»Þú getur fengið að éta hér í kvöld,“ sagði hann. „Þú getur sofið í litlu
stofunni í skálanum. Við gefum þér morgunmat í fyrramálið, og svo
Verðurðu að halda áfram. Farðu til vina þinna. Þú átt ekki að setjast
UPP hjá ókunnugum til að deyja.“
Gitanó setti upp svarta hattinn sinn og beygði sig eftir pokanum.
»Hérna er dótið mitt,“ sagði hann.
Karl bjóst til að fara. „Komdu Billi. Við skulum ljúka við í húsunum.
Jói, sýndu honum litlu stofuna í skálanum."
Þeir Billi fóru nú aftur ofan í hús, en frú Tiflín gekk inn í bæinn.
»Ég sendi svo eitthvað af rúmfötum ofan eftir,“ sagði hún um öxl sér.
Gitanó leit spyrjandi á Jóa. „Ég skal sýna þér hvar það er,“ sagði Jói.
I litlu stofunni í skálanum var beddi með heydýnum, eplaskál með
áföstum tinlampa, og baklaus ruggustóll. Gitanó lagði pokann sinn
^arlega á gólfiö og settist á rúmið. Jói horfði feimnislega á hann og
Éikaði við að fara. Að lokum sagði hann:
»Komstu ofan úr fjöllunum?“
Gitanó hristi höfuðið. „Nei, ég var i vinnu niðri í Salínudal.“
Hugsanirnar frá kvöldinu héldu í Jóa litla. „Hefur þú nokkurn tím-
ahn komið þarna upp á fjöllin?" spurði hann.
Gömlu dökku augun urðu hvöss, og bjarmi þeirra lýsti yfir árin sem