Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 31

DVÖL
173
raunar bæði skömm og gámán, ög
sumir urðu til að ýta undir Drésa
með hægð, en þóttust svo hvergi
haía nærri komið, þegar farið var
að skamma hann fyrir dónaskap-
inn.
Húsfreyju féll þetta afar illa og
reyndi með bænum og banni að
hafa Drésa ofan af þessu hátta-
lagi, sem hún áleit stórskaðlegt
fyrir heimilisbraginn. En Drési var
orðinn svo forhertur í svívirðing-
unni, að hann lét sér hvorki segj-
ast við milda áminningu né þunga
álösun. Þó hlífðist hann við, þegar
húsfreyja var nærstödd. Eina ráð-
ið, sem nokkuð dugði til þess að
hann gleymdi braslifnaði sínum,
var að setja hann inn á rúmstokk
hjá Kidda litla og láta hann spila
við hann lönguvitleysu, eða tálga
fyrir hann dýr úr birkilurkum.
Hann hafði smám saman komizt
upp á lag með það. Húsfreyja vann
það þó aldrei til mörg kvöld í einu
að hafa Drésa þar inni í hj ónaher-
berginu. Þó var henni hlýtt til
hans og skildi að kærleiksleysi og
hrakningar áttu mikla sök á van-
köntum hans. Hann var eins og
sjóvelkingur, sem hrekst fyrir
stormi og straumi. Fáir höfðu lið-
sinnt honum, enginn agað hann
með mildri alvöru, engin ástúðleg
hönd leitazt við að móta þetta
hrjúfa efni.
Á aðfangadagskvöldið sat Drési
á rúminu sínu, þveginn og vatns-
kembáur, í betri fötunum og fall-
egu skyrtunni. Hann var mettur og
ánægður, óvíst var að honum hefði
nokkurn tíma liðið betur á að-
fangadagskvöldi, enda strauk hann
köttinn með mikilli natni.
„Ég læt þetta hérna hjá þér,
Andrés minn,“ sagði húsfreyja og
lagði peysu og vettlinga á rúmið
hjá honum.
,,Þú verður að láta þetta koma
upp í kaupið mitt,“ sagði hann.
„O, það held ég nú ekki, þetta
sem er jólagjöf til þín.“
Þá leit Drési á hana rugluðum
augum og orðlaus. Hún brosti og
gekk i burtu. Drési skoðaði peysuna
sína og strauk hana alla. Hún var
úr hvítu þelbandi með útprjónuð-
um bekk yfir brjóstið. Hann setti
upp vettlingana, þeir voru tvíband-
aðir. Án þess að muna eftir að
taka þá ofan gekk hann inn í
hjónaherbergið. Þar var húsfreyja
ein fyrir.
„Má ég kyssa þig á kinnina?11
spurði hann feiminn. Hún strauk
ljósan hrokkinkoll hans.
„Njóttu vel,“ svaraði hún þakk-
arorðum hans.
„Þegar ég var lítill fór ég í jóla-
köttinn,“ sagði hann lágt. Svipur
hans var barnslegur og klökkur.
„Ég átti enga mömmu.“
— „Hvað er þetta, sem glampar
á í lófa þínum?“ spurði húsfreyja,
þegar hún laut ofan að Kidda litla
til að bjóða honum góða nótt.