Dvöl - 01.01.1946, Qupperneq 8

6
DVÖL
ég, ekkert þetta hérna, engin veruleiki. Það er ekki annað en leiksvið,
þar sem dauða-þáttur er leikinn. Að deyja, það er þó hræðileg alvara.
Ég hefði viljað ganga á eftir unga fólkinu, klappa því á öxlina og segja:
Ekki satt, hér er aðeins um stofudauða að ræða og þið einungis ofur-
litlir, kátir áhugaleikendur í dauða-sjónarspilinu. Þannig geta menn ekki
dáið: með hitaslæðing og brjóstþyngsli — nei, skot og sár skulu þar
koma til, svo bezt ég veit.....
— Eruð þér líka veikur? spurði ég Antoníó.
— Auðvitað, svaraði hann brosandi.
Köster kom aftur.
— Ég verð að fara af stað, Robby, sagði hann. Loftvogin hefur fallið,
og það snjóar að líkindum í nótt. Þá kemst ég ekki héðan á morgun.
í kvöld er enn tækifæri.
— Jæja. Þá borðum við saman fyrst.
— Já, ég fer strax að búa mig til ferðar. Við tókum saman föggur
hans og bárum þær niður í vagnskýlið. Svo fórum við aftur og sóttum
Patt. Ef eitthvað kemur fyrir, þá skaltu hringja, sagði Ottó.
— Þakka.
— Peninga færðu eftir nokkra daga. Nægilega fyrst um sinn. Gerðu
allt, sem þörf krefur.
— Já, Ottó. Ég hikaði. Við eigum tvö morfínsglös heima. Gætirðu
ekki sent mér þau?
— Hvað ætlarðu að gera við þau? spurði hann og horfði á mig.
— Ég veit, sjáðu til, ekki, hvað fyrir kann að koma hér. Kannske
verður engin þörf fyrir það. Ég hef vitaskuld von, þrátt fyrir allt, en
ég gæti ekki vitað hana þjást, Ottó. Aðeins liggja hér — og eiga ekkert
eftir nema þjáningu. Kannske er líka gefið morfín hérna, en það væri
róandi fyrir mig að vita mig geta orðið að liði.
— Einungis þess vegna, Robby? spurði Köster.
— Já, fortakslaust, Ottó. Annars mundi ég ekki segja það við þig.
Hann kinkaði kolli.
— Við erum nú orðnir aðeins tveir eftir, sagði hann með hægð.
Við gengum inn í skálann, og ég sótti Patt. Síðan átum við í skyndi,
því að loftið gerðist þungbúið. Köster ók vagninum út að aðalhliðinu.
— Vertu sæll, Robby! Sjáumst síðar, Patt! sagði hann og rétti henni
höndina. í vor kem ég og sæki ykkur.
•— Vertu sæll, Köster! Patt hélt þétt í höndina á honum. Það gleður