Dvöl - 01.01.1946, Síða 13

DVÖL
11
Svo er bundin sandsins kvika,
saman fléttuð gróður-bönd.
Öx og fjaðrir bústin blika,
bylgjast fögur gróðurlönd. —
---------En leynigreflar fram sig
fika,
físa, grafa undan rót.
Byljir leita bindings-svika,
brjóta, sverfa niður á grjót.
Er gróður-breiður hæst sér
hreyktu,
hvergi fornum grunni náð
rótin fékk. Þá feyktu, feyktu
fárbyljir þeim vítt um láð. —
— — — Feykir rofsand fram og
aftur
festir í hléi sáðkorn smátt.
Frjómagn leyst, og lífsins kraftur
landið grœða á fornan hátt.
Tímans rún á roknu landi
rofi og eyðing greinir frá.
En melskúfar á svörtum sandi
sögu um þolraun mikla tjá.
Orka lífsins óþrjótandi
yrkir svo í köpp og þrá,
og átthaga römu rœktarbandi
rótfestir þá fjöllum á.