Dvöl - 01.01.1946, Qupperneq 20

18
DVÖL
snerti, þá væri því til að svara, að
í gær hefði fundizt skordýr fyrir
austan, einna líkast steingeit, með
sex lappir, og tvær klær á hverri
löpp, kolsvart að lit, með hleik-
rauðan, harðan kvið, og kjaft eins
og naglbít.
„Hér hef ég það,“ sagði ég og tók
upp pakkann og hristi hann upp
við hægra eyrað, þangað til ég
heyrði að eitthvað skrjáfaði innan
í skúffunni. „Og þetta er áreiðan-
lega útlend padda,“ hélt ég áfram,
„og einna merkilegust fyrir það,
að hún hefur þríhyrndan haus og
er stundum lifandi og stundum
dauð. — Og nú þarf ég að síma til
hans Geirs Gígju, skordýrafræð-
ings, og biðja hann að athuga
kvikindið. Vilt þú sjá það fyrst,
Kristinn?"
Nei, Kristinn E. Andrésson hélt
að betra mundi, að Geir Gígja sæi
það fyrst, hins vegar væri mér sím-
inn velkominn. „Hérna er skráin.“
Ég fann númerið, spennti upp
vísifingurinn og sneri skífunni
fjórum sinnum til hægri: —
„Halló!“ — Noh, Geir Gígja var
þá að tala við einhvern annan
þessa stundina, — ég varð að bíða.
— Á meðan ég beið, var haldið uppi
ákaflega fjörugum samræðum,
fyrst um skordýrið, en svo sveigð-
ist talið að skáldskap, og þá lenti
okkur Steini saman út af ungum
höfundi, sem ég vil ekki nafn-
greina, en Steinn hélt fram, að
væri ekkert skáld og mundi aldrei
verða, því að hann hefði látið hjá
líða að læra það, sem til þess þyrfti.
„í einlægni spurt, Steinn Stein-
arr,“ spurði ég, „hvað álítur þú, að
ungur maður verði að gera til þess
að geta orðið skáld?“ —
„Hann verður að læra latínu,“
svaraði Steinn. „Svo verður hann
að lesa Hómer í Þýðingu Svein-
björns Egilssonar, Faust eftir
Goethe, leikrit Shakespeare’s og
vísu Hadríans keisara, sem er fer-
skeytla.“
„Afsakið," sagði ég, „ég ætla að
vita, hvort það er enn á tali.“
Það var ekki lengur á tali hjá
Geir Gígju, heldur kom stúlka í
símann og sagði að Geir Gígja væri
ekki við.
„Ha, hvað segið þér, — er hann
ekki heima?“ spurði ég, en mér
hafði ekki misheyrzt, Geir Gígja