Dvöl - 01.01.1946, Qupperneq 23

DVÖL
21
ég stuttur í spuna, því það var ekki
laust við að ég fyndi til afbrýð-
isemi. Síðan töluðum við ekki
meira saman, því að nú vorum við
komin á Ósinn, og hér fór konan
úr bílnum. —
Það var orðið áliðið kvöldsins,
þegar ég kom til borgarinnar. Ég
var dálítið þreyttur og sérhver
taug í líkama mínum bað um
hvíld, og hugsanir mínar voru
reikandi og stefnulausar. Ég gekk
inn á „Hótel Vík“ og leigði herbergi
númer 10. —
Nótt! — Ó, sumarnótt! — Hvað
þú blandaðir mók mitt og drauma
dýrum ilmi,— og hvað þú barst
mig langt á brott: — Til Hudson-
fljóts og Niagarafossa. — Paddan
mín var með mér, En hún var ekki
lengur ljót. Aldrei hef ég séð alúð-
legri augu en hennar þessa nótt,
og vængir höfðu henni vaxið, og
gullslit sló á fálmara hennar og
höfuð. —
„Hví ofsækir þú mig?“ spurði ég
hryggur. — „Hver ert þú?“ —
Hún sagði ekki neitt. Hún aðeins
brosti, og það var meðaumkun í
brosi hennar. — En á bökkum
Hudsons gat ég enn ekki orða
bundizt:
„Hver ert þú?“ spurði ég í annað
sinn. „Því ég veit að líf mitt liggur
við, ef ég ræð ekki þá gátu.“
„Hlýddu á fljótið,“ sagði paddan
og benti aftur fyrir sig með gull-
gulum fálmurunum báðum.
„Ull er hún! Ull er hún!“ heyrð-
ist mér öldurnar skvaldra undir
bakkanum.
„Ertu ull?“ spurði ég. „Á ég þá
að kemba þig, spinna þig, vefa úr
þér voð, sníða úr þér klæði og slíta
þér út. — Hvenær heldurðu að ég
verði búinn að því? Hvenær á ég
þá að hafa tíma til að yrkja? —“
„Hlýddu á fossinn,“ sagði padd-
an.
„Hún er klöpp! — Hún er klöpp!“
sögðu Niagarafossarnir undir
hömrunum. Ég skildi það svo, sem
ég ætti að hola hana i sundur,
brjóta hana í smátt og bera hana
á sæinn.
„Djöfullinn sjálfur! — Ertu þú
allt það, sem ég vildi sízt?“ spurði
ég í skyndilegri bræði. — „Ert þú
torfæran á veginum þangað, sem
ég ætla?“
„Ekki er ég hún,“ svaraði padd-
an. „Því þú veikst út í hliðarstræti,
og fannst mig á vél. — En ef þú
vilt, geturðu nefnt mig „Vísu
Hadríans keisara, sem er fer-
skeytla."
„Þú ert þá líka vegur skáldsins
til Dísarhallar," sagði ég, — „nema
þú ljúgir að mér.“
„Nema að einhver annar hafi
logið að þér,“ sagði hún og benti
enn aftur fyrir sig með fálmurun-
um báðum, og lyfti vængjunum of-
urlítið um leið. — Þá sá ég allt í
einu, að hún líktist spænskri vind-
millu, sem ég hafði einhverju sinni
séð í bók. — Ha ha! — Og þó vissi
ég, að hún var amerísk. —