Dvöl - 01.01.1946, Síða 42

40
DVÖL
það að vera að síga í gróðurlaust
bjargið. Það var víst ekki á okkar
meðfæri, enda kom það aldrei til
tals.
Við gengum suðvestur með brún-
inni. Úti fyrir bjarginu var ofur-
lítill hólmi, eða sker með nöktum
klettum og dröngum.
Þarna átti skarfurinn heima.
Hinir skuggalegu bjargfuglar
sátu þarna víðs vegar og böðuðu
sig í sólskininu, því að skarfarnir
leita öryggis og friðar og kunna
bezt við sig úti á eyðiskerjum, þar
sem hafið dynur við dranga og
granda.
Lengi stóðum við og horfðum
út í skerið. Fuglinn sást greini-
lega í sjónaukanum og ýmsum
þótti gaman að virða hann fyrir
sér. — Við og við sáum við líka
silfurmáf á flugi og einstaka
skúmur flögraði meðfram strönd-
inni.
VII.
Við Jón Gissurarson, dr. Finnur
Guðmundsson og Ingólfur Davíðs-
son erum skólabræður, enda þótt
ég heltist úr lestinni, þegar hinir
þrír tóku að kilifra hærra á
menntabrautinni. Ég varð þá fyrir
því óhappi að veikjast fyrir
brjóstl, en slíkum mönnum verða
brekkurnar torsóttar.
Sarnt sem áður hef ég alltaf
unnað hinu frjálsa útilífi, og nátt-
úran hefur verið mér ótæmandi
brunnur fjölbreytni og fegurðar.
Mér var því ekki svo lítið fagnað-
arefni að koma á nýjan og óþekkt-
an stað, þar sem allt var fullt
af lífi og litum.
Um þetta var ég að spjalla við
vin minn, Jón Gissurarson, þar
sem við gengum eftir hamrabrún-
inni, tveir saman.
Við komum að ofurlitlum
hvammi, sem vissi mót suðvestri.
Þar var bjargið mun lægra, en nóg
var samt 'af blessuðum fuglinum.
Nú var bjargið ekki lengur autt og
nakið. Stórar breiður af baldursbrá
glitruðu víðs vegar á stöllum og
stöpum og gaf það varpstaðnum
hlýrri og viðfelldnari svip. Allt var
þögult og hljótt, og við kunningj-
arnir sátum þarna í draumkenndu
leiðsluástandi, ekki ósvipuðu því,
sem Hilton lýsir svo fagurlega í
frásögninni um Lama-klaustrið
sæla.
En skyndilega var þögnin rofin.
Hópur af syngjandi og masandi
ungmeyjum stefndi í áttina til
okkar, með yndislegum hávaða og
heillandi fasi.
Tóku nú heldur að lyftast á
okkur brúnirnar, einkum Jóni, sem
er einstakt prúðmenni og frábær
smekkmaður í návist kvenna. Hóf-
ust nú fjörugar samræður um alla
heima og geima, og að lokum var
Jón orðinn svo fyndinn og fjörug-
ur að furðu gegndi. Sagðl hann
þarna hvern ,,brandarann“ á fæt-
ur öðrum, en ungfrúrnar hlógu og
klöppuðu honum óspart lof í lófa.