Dvöl - 01.01.1946, Blaðsíða 72

70
D V Ö T.
sóma sinn stærstan í illkvittnislegum
hrekkjum við Fúsa, og varð hann að
þola margt án möglunar. En einhver
versti grikkurinn, sem honum skyldi
gerður, var er sjómaður einn í Þorláks-
höfn, hellti í föt hans lýsi, og ætlaði síð-
an að kveikja í karlinum. Ánægjan átti
svo að vera að sjú þennan vesaling
brenna til meiri eða minni skaða. Sem
betur fór, tókst Olsen að afstýra þessum
verknaði, og fór hann ekki mildum
höndum um hrekkjalóminn; tók hann og
henti honum niður fyrir sjávarkamb og
niður í stórgrýtta fjöru, og var sá, er
niður fór frá verki í marga daga á eftir.
Formaður þess, sem Olsen handlék, vildi
láta hann svara til saka fyrir meðferð-
ina á háseta sínum, og komst Jón hrepps-
stjóri Jónsson á Hlíðarenda eitthvað í
þau mál. Olsen kvaðst óhræddur ganga
til þeirra réttarhalda, og virtist hann
hafa flesta á sínu máli. En þarna tók
af skarið Jón Árnason bóndi í Þorláks-
höfn, og rak hann manninn úr verstöð-
inni strax og hann varð ferðafær, og
bannaði formönnum að ráða hann aftur
þangað. —
Frásögn Helga frá ÞórustöSum.
★
Eins og flestum er kunnugt fauk kirkjan
á Melstað í Miðfirði 15. jan. 1942. Nú er
þar komin steinkirkja undir þak, en að
mestu ófullgerð að innan.
Á gamlársdag 1944 var haldin guðs-
þjónusta í kirkjunni. Veður var svo þann
dag, að sunnanátt var, með þíðviðri,
mjög þungbúið loft, og var fremur dauf
birta. í kórnum var altari úr gömlu
kirkjunni. Á altarinu logaði á tveim
kertum, og á tveimur öðrum kertum
logaði framar í kórnum, stóðu þau á
borði, sem var umvafið íslenzka fánan-
um, auk þess var ljós á 5 kertum á
orgelínu, sem var að sunnan verðu í
kirkjunni, en að norðan verðu í kirkjunni
voru kirkjugestir.
Þegar sunginn var fyrsti sálmurinn
fannst mér, að um kirkjuna færi ein-
kennileg birta, fyrst var hún ekki mjög
skær, en alls staðar eins, hvort sem ég
leit, fram að dyrum eða inn í kór.
Þessi birta varð alltaf skærari eftir því
sem á leið guðsþjónustuna.
Sálmurinn „Nú árið er liðið £ aldanna
skaut“ var sunginn áður en presturinn
flutti ræðuna, en á meðan sá sálmur var
sunginn,' fannst mér, að birti einkenni-
lega mikið í kirkjunni. Hef ég aldrei séð
slíka birtu, var hún mikið bjartari en
nokkurt rafljós, og þegar sálminum var
lokið og presturinn fór að flytja ræðuna,
en hann stóð við borðið, sem var umvaf-
ið íslenzka fánanum. Þótti mér þá, að
tveir menn vera hjá altarinu og halda
á ljósbaug. Sýndist mér þá að öll þessi
birta kæmi frá ljósbaugnum. Stóðu
þeir þarna báðir um stund, fer þá annar
þeirra á stað og gengur til stúlku, en
hinn maðurinn var kyrr hjá altarinu, og
ljósbaugurinn einnig með sömu birtu og
alveg eins í laginu.
Staðnæmdist hinn maðurinn augnablik
hjá stúlkunni, fen svo til karlmanns og
stanzar þar líka augnablik, en þegar
hann var hjá karlmanninum, þótti mér
hann benda til hins mannsins, sem var
hjá Ijósbaugnum, en hann hafði alltaf
verið kyrr og Ijósbaugurinn ekkert breytzt.
Var þá söngflokkurinn að syngja fyrsta
erindið af sálminum „Hvað boðar nýárs
blessuð sól“. En í því að hann benti að
manninum með Ijósbauginn, hljómaði
mjög fagur söngur með klukknahljóm.
Fannst mér bæði söngurinn og klukkna-
hljómurinn svo yndislegur, að ég get ekki
lýst því með orðum, var þá ljósbaugurinn
og birtan út frá honum enn þá skærari.
Þegar söngurinn og klukknahljómurinn
var að byrja, fannst mér húsið allt vera
sem eitt eldhaf, með þeessum yndislega
söng og klukknahljóm, en um leið og
söngurinn byrjaði fannst mér og sýnd-