Búnaðarrit - 01.01.1966, Blaðsíða 129
SKÝRSLUK STARFSMANNA
123
Fyrstu árin, eftir að ég fór að fylgjast með útbreiðslu
minks og skipuleggja eyðingu lians, var mjög mikið ttm
hann á öllu suðurlandsundirlendinu. Þar liefur lionum
nú mikið fækkað, en aftur á móti gengur verr að eyða
lionum í uppsveitum, sem liggja að afréttarlöndum, eink-
um þó liraunasvæðunum, og því er tala unninna minka
enn liá í Þingvallasveit, Grínisnesi og í Biskupstungum.
1 Rangárvalla- og Vestur-Skaftafellssýslu er mest unt
mink í Landssveit og við Eldhraun, sem segja má, að sé
endastöð ntinksins syðra.
Um vestanvert landið er mest um niink við Breiða-
fjörð, en annars er hann mjög dreifður um landið, allt
til Vopnafjarðar.
Það er greinilegt, að villiminkur sækir mest á þá staöi,
þar sem lífsskilyrði eru bezt fyrir hann, hvort sem það
er við sjó eða á heiðum uppi, en þar leitar Iiann að mestu
silungsvötnunum, eða þangað, sem fuglalíf er fjölskrúö-
ugt. Hann er furðu naskur á að finna þessa staði, og gerir
þar ævinlega mikinn skaða, ef ekki næst að vinna liann
fljótlega.
ViS ísa/jarðardjúp. Hinn 19. marz fór ég frá Reykjavík,
og var ferðinni lieitið vestur að Isafjarðardjúpi, ef mögu-
legt væri vegna færðarinnar. Hlákur liöfðu gengið um
tíma, en nú var farið að frjósa, og því mátti telja líklegt,
að skaflar á Þorskafjarðarheiði liéldu bílnum.
1 Kalmanstungu í Borgarfirði slóst í för þessa Gísli
Kristinsson frá Hafranesi, en eins og undanfarin ár liafði
Gísli verið þar við refaveiðar um veturinn, og hafði unn-
ið 12 dýr. Má teljast mjög vel gert að vinna 12 tófur á
þessu svæði frá því í janúar, miðað við allar aðstæður.
Gísli er eini maðurinn hér á landi, sem beinlínis Iiefur
liaft það fyrir atvinnu að „ganga við“ tófur á þessum
tíma nú í nokkur ár. Þessar vetrarveiðar hans byrjuðu
þannig, að Kristófer bóndi í Kalmanstungu leitaði til mín