Morgunn - 01.06.1953, Síða 26

20
MORGUNN
mynda. Stangast þessi skoðun svo á við þær, að ástæða
sé til mótþróa og jafnvel ofsókna? Ég hef getið þess fyrr,
að trúin á annað líf sé einn af hornsteinum kristinnar
kirkju. Að vísu í öðru formi en spíritistar halda fram. Það,
sem þar hlýtur þá að bera á milli, er einkum þetta, að
leitazt sé við að ná sambandi við hina framliðnu. En getur
hætta stafað frá því? Eru líkur til að það samband dragi
úr trú manna á höfuðatriði kristindómsins, geri menn
ósiðvandari og óguðlegri? Til þess að dæma um slíkt verð-
um vér að athuga, hvort þeir, er fylgja kenningum
spíritista, skeri sig á nokkum hátt úr í þessa átt. Ég held
að erfitt verði að leiða rök að því. Og eftir því sem rök-
rétt hugsun segir manni, er ekki annað unnt en svara
áðurnefndum spumingum neitandi. Það er alkunna, að
meðal spíritista em margir einlægustu og andríkustu trú-
menn í þjónustu kirkjunnar, hefur sú reynsla orðið bæði
hér á landi og erlendis. Og ég held að óvíða finnist í ræðu
eða riti innilegri trúarhiti, elska og aðdáun á persónum
guðdómsins en í ritum spíritista. Og hvergi í bókmennt-
um þeirra mun einn stafur þess eðlis að hvetja menn til
guðsafneitunar, heldur þvert á móti.
Engin skynsamleg rök geta bent til þess, að það dragi
úr siðferðiskennd manna, eða geri þá ósiðvandari, þótt
þeir trúi því, að þeir hafi stöðugt samband við annan heim,
og að það sé með þeim fylgzt þaðan og yfir þeim vakað.
Allar þær fregnir, sem spíritistar telja sig hafa fengið frá
öðmm heimi, ber að sama bmnni, að jarðlíf vort sé undir-
búningur undir framhaldslífið, og hversu oss farnist þar,
sé undir því komið, hvernig þeim undirbúningi sé farið.
Og ég minnist hvergi hafa séð þar haldið fram öðmm
siðaskoðunum en þeim, sem viðurkenndar eru af siðfræði
kristindómsins. Einhver mun þá segja sem svo, að engin
þörf sé oss að sækja þessa vitneskju til miðla og andasær-
ingarmanna, því að þetta sé oss kennt í frumfræðum krist-
innar trúar. Satt er það að vísu, en vér vitum líka, að
samkvæmt kenningum strangtrúarmanna, er ekki um