Morgunn - 01.06.1953, Síða 57

M O R G U N N
51
inni. Það gat hún ævinlega. Hún átti ekki auðvelt með
það, en hún gerði það samt. Það var alveg sama hvert
efni bókarinnar var, hún gat alltaf lesið hana (með svo
vandlega bundið fyrir augun).
En í þessum tilraunum rak ég mig á tvær furðulegar
staðreyndir: 1) Ef ég lagði pappírsörk yfir augnabindið
eða hélt pappírsörk milli augna hennar og bókarinnar,
gat hún alls ekki lesið. 2) Þótt hún sýndist eins og lesa
á opna bókina, sagðist hún ekki sjá opnuna, sem hún las,
í réttri sjónhendingu fyrir framan sig. Eða svo fannst
henni. Það, sem gerðist, var þetta: Blaðsíðan virtist svífa
fyrir augum hennar, blaðsiðuna sá hún svarta, en stafina
hvíta.
Þá reyndi ég að biðja hana að lofa nú einhverjum af
persónuleikunum, sem tjáðust starfa með henni, að lesa
í gegn um sig. Þá breyttist málið óðara. Þegar hún las
sjálf, varð hún að einbeita sér og las mjög hægt, en þegar
hún leyfði ,,persónuleikunum“ að lesa í gegn um sig, las
hún reiprennandi hratt og án nokkurrar áreynslu-einbeit-
ingar, og þá sá hún ekki blaðið svífa fyrir augum sér,
hvíta stafi á svörtum grunni. Til þess að gera tilraunina
fullkomnari, lét hún stundum hugann — að beiðni minni
— reika frá tilrauninni. Hún gat hugsað um brúðurnar
sinar, skólavinnuna sína, eða annað gersamlega fjarskylt
efninu, sem hún var að lesa af bókinni með bundið fyrir
augun, eða sem verið var að lesa í gegn um hana. Eitt var
sérlega athyglisvert: Þessir stjórnendur hennar, sem tjáðu
sig vera, gátu engu fremur en hún sjálf lesið í gegn um
pappírsörk. Þegar þeir voru að lesa í gegn um önnu, hætti
lesturinn óðara og ég bar pappírsörk milli augna hennar
(sem bundið var fyrir) og bókai’innar.
Ég spurði um ástæðuna. „Þeir“ sögðu, að auðvitað not-
uðu ,,þeir“ augu hennar, en að til þess að lesa yrðu þeir
að nota eins konar rafmagnsorku. Hvert það efni, sem
þessi orka kæmist ekki í gegn um, verkaði sem einangrari
og gerði ,,þeim“ ókleift að lesa. ,,Þeir“ héldu því fram, að