Morgunn - 01.12.1948, Qupperneq 17

MORGUNN
163
fyrir þessu áðurnefnda fyrirbrigði. Dauðinn og fjarlæg-
lng hins andlega iíkama frá jarðlifslíkamanum eru ekki
ólík fyrirbrigði. Munurinn virðist sá einn, að í dauðanum
rofnar silfurstrengurinn, líftaugin milli líkamanna, en hún
er órofin, þegar um stundaraðgreiningu þeirra er að ræða.
Sálrannsóknamenn nútímans hafa, með því að rannsaka
salraen og efnisræn fyrirbrigði, fært sönnur á, að allir
ó^onn eiga þennan líkama auk hins jarðneska, að hinn and-
kgi líkami þeirra sé ósnortinn af dauðanum, að hann sé
starfstæki persónuvitundar mannsins á öðru tilverusviði,
°g allt virðist benda til þess, að hann sé ennfremur í þessu
lífi birgðastöð og geymir alvitundarorkunnar, sem hvert
angnablik lífsins geislar út frá uppsprettulind allífsins,
sem Vér nefnum Guð, að hann sé aflgjafi og miðill þeirr-
ar orku, sem vér teygum af dag hvern, en nánara er mér
ekki unnt að ræða þetta nú.
En hvaða staðreyndir leiðir nú þetta fyrirbrigði í Ijós
Urn manninn sjálfan og eðli veru hans? Vituð tilvist utan
Jarðiifsijkamans hefur sannfært þá, er þetta hafa lifað og
reynt, um það, að fjarlæging sviplíkamans frá þeim jarð-
neska hafi engri breytingu valdið á persónuleika þeirra,
Þoir séu nákvæmlega þeir sömu og þeir hafi verið, hugð-
arefnin og minningamar óbreyttar. Skynhæfileikar þeirra
hafa engan hnekki beðið við þetta. Sú breyting ein hefur
kar á orðið, að þeim hefur virzt þeir vera þróttmeiri og
sterkari starfsorku gæddir. Eina breytingin, er þeir hafa
Sreint, er snertiskynjunin við hið jarðræna efni, það virð-
lst ekki vera veruleikur að dómi þeirra. Þetta er endur-
tekið af þeim, sem hafa með ýmsum hætti sannað fram-
haldslíf sitt á öðru tilverustigi; þeir hafa lýst því, sem
Serðist á dauðastundinni, þeim ber saman við það, sem
Jorðneskir menn hafa sagt um reynslu sína af dvöl utan
•larðneskra líkama sinna.
Staðreyndir þær um manninn, sem fyrirbrigði þessi
faeina athygli vorri að, staðfesta orð hebreska spekings-
lns um uppruna mannsins, það að hann sé barn tveggja