Morgunn - 01.12.1948, Blaðsíða 34

180
MORGUNN
sínu. En þessa fögru kveðju fá að heyra hinar hógværu
sálir, þær, sem leita hamingjunnar í hógværri sannleiks-
þjónustu, þekkja hvorki þekkingarhroka né yfirlæti, en
láta þó ekki bókstafinn binda sig, en leita auðmjúkar hins
sanna. 1 þeirra hópi var hann, og því mun á honum ræt-
ast fyrirheitið í Fjallræðunni um hina hógværu, sem eiga
landið að erfa. En fagurt verður það land, sem hann erf-
ir, eins og sál hans var fögur til.
„Ekki viljum vér, bræður, láta yður vera ókunnugt um
þá, sem sofnaðir eru“, segir heilög Ritning, og þá má ekki
dylja það, að á sömu klukkustundinni og Isleifur andað-
ist, kom hann til fjarlægs vinar, sem ekki vissi andlát
hans, og sagði honum glaður, hvað orðið væri. Sú gleði
hans mun enn fullkomnast og verða miklu meiri. Misk-
unnsamur var hinn hljóðláti gestur, sem til hans kom á
sunnudagsmorguninn, eftir sjö mánaða sjúkdómslegu hans,
og sleit silfurþráðinn, sem tengdi flugþyrsta sál hans við
f jötraðan líkama. Engan helkaldan feigðardóm flutti hann,
nei, ekki kalda kveðju, heldur bar hann vini vorum í
kyrrlátu andláti hið .fagnaðarríka orð frá Guði: „Vinur,
flyt þig hærra upp“. Þessvegna hneigjum vér höfði, hugs-
um í hljóði um þá miklu braut, sem oss er öllum búin
um heima og himna, og lofum hann, sem af ómælanlegri
náð og þrotlausri trúfesti vakir yfir þessari vegferð allrk
Dýrð sé góðum Guði í hæstum hæðum.