Morgunn - 01.12.1948, Qupperneq 66

212
MORGUNN
Og þessir blikandi, björtu arineldar Guðs eilífu ástar
skína þó skærast þeim, sem sameina það í trú sinni og
lífsreynslu að eiga marga fama ástvini og aðra góðvini
hinu megin fortjaldsins, og að hafa hlotið þann dýrmæta
styrk trú sinni að hafa komið í snerting við hinn andlega
heim, og að hafa þannig hlotið forsmekk þess lífs, sem
þar er lifað með margvíslegum hætti, eftir gerð og þroska
þeirra, sem þar hafa numið land.
Einhver allra fegurstu augnablikin í lífi mínu hef ég
hlotið við að sitja við þau landamærin og að finna ylinn,
ofar jarðneskri gerð, streyma að sál minni, og að hlusta
á styrkjandi vísdómsorð, svo sem þau, að bænir vorar
séu fluttar af ótal milliliðum upp til hinna hæstu staða
í tilverunni, og að þar, í fjarlægð himnanna, sé ómur bæn-
ar vorrar jafnvel orðinn margfaldur að styrkleika. Oss
sé því óhætt að halda áfram að biðja í anda við móður-
kné, þær bænir séu heyrðar og fluttar, en guðdómurinn
sjálfur ákveði síðnn bænheyrsluna.
Hvílíka tign og aukið gildi gefur það því ekki lífi voru,
að vita, að vér erum ekki ein né óstudd í lífsbaráttu vorri
hér, ekki ein, heldur ávallt í meira eða minna samfélag1
og samstarfi við þá, sem lengra eru komnir á þroska-
brautinni en vér, og jafnvel bera fram þrár vorar og sár
vor við þá, sem standa næst því að fá framkvæmt hin guð-
legu áform. Á þann hátt finnum vér það og skiljum bet-
ur, að vér erum í guðsríki, lifandi þátttakendur og með-
limir þess, þrátt fyrir ófullkomleik vorn og bresti.
Páskasólin varpar þannig ljósi yfir líf og baráttu allra
vor. Hún gerir bjart í hugum vorum. Hún endurvekur
minninguna um þá, sem oss voru kærastir og héðan erU
horfnir. Hún vekur ekki aðeins eilífðaruon heldur -vissM
í brjóstum vorum, og vér heyrum þá og tileinkum osS
betur en ella sigurorð Jesú, er hann sannaði á upprisU'
degi sínum: „Ég lifi og þér munuð lifa“.
Páskamir gefa oss æ nýja hugvekju um það, að sál vor
og andi er eilífs og guðlegs eðlis, en líkami vor aðeins urh'