Morgunn - 01.12.1948, Qupperneq 67

MORGUNN
213
búðir, er falla aftur til jarðarinnar við dauða hans. Og
hinn nýrri, bjartari skilningur vor á upprisunni gleður oss
'neð því á páskunum, að sá rotnandi líkami í jörðu rísi
aldrei að eilífu upp aftur, þótt hann verðskuldi virðing
vora og aðhlynning í nafni helgra minninga um hann sem
§eymslustað þeirrar sálar, er vér unnum.
Vér gleðjumst sigurvissari gleði nú en fyrri tíða menn
gatu gert, þótt upprisuboðskapurinn bærist þeim til eyrna,
hví að nú vitum vér, fyrir sívaxandi skilning og dýrmæta
reynslu fyrir sambandinu milli hins tímanlega og eilífa
hs, að dauðinn er í rauninni ekki til, nema þá sem „ljós-
hióðir, er hvílu breiðir, — sólarbros, er birta él“. Vér vit-
að eins og Guð er eigi fjarlægur neinum af oss, svo
og öll sú blessuð vinaf jöld, sem prýtt hefur og auðgað
h vort og kvatt hefur oss, — vér vitum rökrétt og raun-
rett, að þeir blessuðu horfnu vinir hvorki eru né geta ver-
f5 íjarlægir oss. Skyldi hann, hinn mikli húsfaðir, ekki
eldur láta þá vaka yfir oss, hinum minni bræðrum og
systrum sem andlegum hvítvoðungum, og fela þeim upp-
eJdið á efnisbundnu jarðarsálunum, svo að þær verði á
sihum tíma hæfar til að mæta Kristi, hæfar til að lifa í
návist hans, hæfar til að vinna með honum að fullnaðar-
Sl§ri guðsríkis í gervallri tilverunni.
. % held að það verði fleirum en prestum, sem „bregði
, rá, blessuðum, nær þeir deyja“. Ég held að margir
ei§i örðuga fæðing inn í andlega heiminn, þótt síðustu
?arðnesku andartökunum sé lokið. Og ég held að vér, veik-
lr Þjónar Krists, ættum að fara varlega í það að gefa skil-
^rÖislaust öllum sálum, er vér kveðjum, vegabréf á grafar-
armi til hinnar æðstu sælu í ríki réttláts Guðs. „1 húsi
°our míns eru mörg híbýli“, sagði Kristur. En þá sé oss
^hin „indæl iðja“, því að Guð er líka miskunnsamur.
*
þótt það sé bæði fagurt og lofsvert að skreyta grafir
*nna vina, eins og ég minntist á í upphafi orða minna,
einkum ef það stuðlar að því að halda lifandii minning-