Morgunn - 01.12.1957, Síða 40

126
MORGUNN
kærasta hugðarmál hennar: eilífðarmálin. í þeim heimum
lifði hún svo að segja algerlega hin efri og efstu ár, svo
að henni fannst jafnvel fátt skipta verulegu máli annað
en þau.
Kyrrð var að færast yfir vötn hugans. Hún var stund-
um uppljómuð annarlegum fögnuði og friði, er hún lauk
upp dyrum fyrir vinum sínum. Eftir þeim heimsóknum
sá enginn, sem þeirra fékk að njóta.
Þó var friðurinn ekki varanlegur í sál hennar, jafnvel
ekki á efstu árum. Þar léku ljós og skuggar ótrúlega öran
leik. í trúarlífi sínu, sem öðru, var hún sterk og langt
fyrir ofan meðalmennskuna.
Endurminningin um hana verður vinum hennar ógleym-
anleg. Friðarskin og skuggar skiptust á. Og þegar skugg-
arnir lögðust yfir sál hennar, gat hún orðið bitur um
stund. Þá brunnu í henni gamlir og nýir harmar, og með
þeim mun meiri ofsa, sem henni var meiri eldur gefinn
en öðrum. Af þessu varð hún skáld. Af þessu varð hún
svipmikil kona.
Á þeim aldri, er tilfinningalíf flestra manna er fallið
í fölskva og orðið sviplítið og dauft, sat hún við skrif-
borðið sitt, öldruð, þreytt og hrum, og gömul minning
vitjaði hennar og gaf þessu Ijóði líf:
Dáði ég þennan, þennan mann
þrátt með penna og óði.
Læt ég ennþá, enn um hann
eld minn brenna í hljóði.
Ei má veldi hans verða svart,
þótt verði kveld að árum,
þar er held ég hlýtt og bjart,
hreinsað eldi og tárum.
Er sem finni ilm af rós
andi minn frá honum,