Morgunn - 01.12.1957, Side 41

MORGUNN
127
og sem brynnu eilíf ljós
yfir minningonum.
Sennilega liggja oft listhneigð, kærleiks- og trúarlíf á
sama plani í mannssálunni. Það er víst, að af einni rót
var kærleikslíf Ólafar og trúarlíf, eins og það birtist í
ljóðagerð hennar. Það er ljóst, svo að ekki þarf að efa, af
þessu litla ljóði hennar um Krist, en Krist dáði hún mikið
og tignaði:
Ég gat aldrei, meistari, gefið þér neitt,
því gjöf frá þér allt saman var.
En unnað ég gat og ég unni svo heitt,
að andi þinn bjó um sig þar.
Og því get ég eygt þau hin eilífu ljós
og ilminn frá vorinu finn.
Og nú sé ég opna þá rauðustu rós,
sem roðnar við kærleika þinn.
Hún var gersamlega þrotin að kröptum, er hún andað-
ist. En því nær blind augu hennar leiftruðu, er ég sat hjá
henni daginn áður en hún andaðist, og hún talaði um dag-
inn, morguninn, sem nú væri framundan.
Allt hið verðmætasta í henni, og það var mikið og margt,
vermdist af sól eilífðarvissunnar. Þess vegna tók hún heils-
hugar undir með enska sjáandanum, sem sagði: „ég lofa
Guð daglega fyrir spíritismann“.
Jón AuSuns.
L