19. júní - 19.06.1990, Blaðsíða 8

og voru þá ákveðin lög félagsins og kosið
í stjórn. Þá var og samþykkt að senda út
fundarþoð til sem flestra kvenna og bjóða
þeim að ganga í félagið. Stofnendur skrif-
uðu allar undir fundarboðið en það voru
þessar konur: Bríet Bjarnhéðinsdóttir, Sig-
ríður Hjaltadóttir, Ingibjörg Þorláksson,
Kristín Jakobsson, Guðrún Björnsdóttir,
Guðrún Pétursdóttir, Ingibjörg Guðbrands-
dóttir, Elín Matthíasdóttir, Sigríður Björns-
dóttir, Laufey Vilhjálmsdóttir, Jórunn
Guðmundsdóttir, Guðrún Daníelsdóttir,
Margrét Stefánsdóttir, Þórunn Pálsdóttir
og Guðrún Aðalsteinsdóttir. Fundurinn,
sem þær boðuðu til var haldinn í Iðnaðar-
mannahúsinu þ. 20. mars.
Yfirlýst markmið félagsins var
frá stofnun þess „að starfa að því að íslen-
skar konur fái fullt stjórnmálalegt jafnrétti
við karlmenn: Kosningarétt og kjörgengi,
Laufey Valdimars-
dóttir (1890-
1945).Tókviðfor-
mennsku af móð-
ursinni 1926 og
gegndi þvi til
dauðadags.
Bríet Bjarn-
héðinsdóttir
(1856-1940).
Formaður
KRFlfrá
stofnun þess
1907 til 1926.
einnig rétt til embætta og atvinnu með
sömu skilyrðum og þeir" eins og segir í
lögum þess. Saga Hins íslenska Kvenrétt-
indafélags, (nafninu var fljótlega breytt að
ósk Hins íslenska kvenfélags í Kvenrétt-
indafélag íslands) eða baráttunnar fyrir
kosningaréttinum og öðrum réttindum,
verður ekki rakin hér. Það er hins vegar
ástæða til að vekja á því athygli, að þó
nokkuð sé til af skráðum heimildum um
þá sögu og um konurnar, sem setja svip
sinn á hana, er hennar sáralítið getið í skóla-
bókum og í því sem kennt er undir heitinu
íslandssaga. Þetta er umhugsunarvirði, því
sjálfstæðisbarátta kvenna er ekki síður þátt-
ur í sögu þjóðarinnar en annað sem þar
er látið vera ofan á. Vert er að spyrja, hvort
Kvenréttindafélagið ásamt öðrum kvenna-
samtökum og konum, hvar sem þær starfa,
ætti ekki að gera það að stefnumálí að
kvenkynssaga verði kennd börnunum okk-
ar í ríkari mæli en nú er gert. Saga kvenrétt-
indabaráttu er jafnframt saga frelsis- og
sjálfstæðisbaráttu og vörðurnar, sem
hlaðnar eru á þeirri leið hljóta að skipta
jafn miklu máli og aðrar vörður á leið þjóð-
arinnar til sjálfsforræðis yfirleitt.
Hátíðafundur kvenna fyrir utan Alþingis-
húsið þ. 19. júní 1915 var með glæsibrag
„á glóbjörtum góðviðrisdegi". Síðustu árin
hefur þessi dagur verið endurvakinn sem
sérstakur hátíðisdagur íslenskra kvenna og
er þaö vel. Höldum upp á daginn með
mæðrum okkar og dætrum, systrum og
vinkonum og notum tækifærið til að minn-
ast allra þeirra, sem ruddu brautina fyrir
okkur. Til hamingju með 75 ára af-
mælið!
Ms.
Fróðleikur um sjálfstæðisbaráttu íslenskra kvenna
dreifist víða og er hvergi til í einni samfelldri sögu.
Blöð, timarit o.fl. geyma frásagnir, greinar og ritgerðir
og auðveldasta leiðin til að nálgast slikt efni er að
heimsækja Kvennasögusafn íslands. Þrjár bækur má
nefna sérstaklega: Konur og kosningar eftir Gísla
Jónsson. (Menningarsjóður, Reykjavík 1977). Þessi
bók rekur sögu baráttunnar fyrir kosningaréttinum á
fjörlegan hátt. Úr ævi og starfi íslenskra kvenna, safn
útvarpserinda eftir Björgu Einarsdóttur. (I-111, Bókrún,
Reykjavík) þar er að finna stuttar persónusögur flestra
þeirra kvenna, sem við sögu koma. Að síðustu en
ekki síst: Strá í hreiðrið, bók um Brieti Bjarnhéðins-
dóttur byggð á bréfum hennar eftir Bríeti Héðins-
dóttur (Svart á Hvítu, Reykjavík, 1988).