19. júní - 19.06.1992, Blaðsíða 9

eignast börn? Hvað um umhverfið? Sig-
urbjörg segist vissulega hafa fundið fyrir
því, sérstaklega í fyrstu, að fólkinu í
kringum hana þótti kominn tími til að
þau hjónin fjölguðu mannkyninu, búin
að læra og búin að koma sér vel fyrir.
„Systkini mín hafa lítið rætt um þessi
mál mín. Það koma einstaka spurningar
frá kunningum og það er eðlilegt að
þeir spyrji. Stöku sinnum er sagt við
mig: „Silla, þú ættir að eiga börn." Ég
svara með því að spyrja hvers vegna.
Og þá kemur fram að í þessu liggur
skoðun viðkomandi á mér. Ég hef bara
sagt að ég vilji ekki standa í því að
ganga einhverja þrautagöngu í gegnum
heilbrigðiskerfið til að eignast barn. Mér
finnst ég hafa svo nóg við tíma minn að
gera.
Ég er svo lánsöm að ég vinn störf sem
ég hef mjög gaman af og finn að ég get
bæði verið skapandi og gefandi. Ég finn
að ég get haft áhrif á umhverfi mitt og
það er einmitt það sem þú gerir þegar
þú ert að ala upp barn. Þú ert að sinna
skapandi og gefandi þörf í sjálfri þér.
Ég hef stundum hugleitt það, þegar ég
er að vinna mína vinnu, að karlmaður
myndi kannski gera hlutina allt öðruvísi
og hafa aðrar áherslur. Það sem ég á við
er að við konur erum aldar upp öðruvísi
en karlmenn og við erum mótaðar af
uppeldinu alla tíð. Það er höfðað til
umhyggju, tillitssemi, þess að gæta
þarfa annarra og að geta talað um til-
finningar sínar. En þú þarft ekki að vera
móðir til að hafa þessar tilhneigingar.
Þær eru mótaðar í uppeldinu og sú sem
ekki eignast barn er ekki snauðari af
þessum tilfinningum en aðrar. Þetta eru
mjög þýðingarmiklir og þarfir þættir og
mér finnst mikilvægt að þeir komi inn í
atvinnulífið. Kjarni þess sem ég er að
segja er að þú þarft ekki að eignast barn
til að vera kona eða kvenleg og eigin-
leikar konu eru atvinnulífinu mikilvæg-
ir.
Barnlausar frænkur
Það væri auðvitað óeðlilegt ef það hefði
ekki komið upp hjá mér sú tilfinning að
það væri gaman að eignast barn, yndis-
legt að sjá það vaxa úr grasi og þrosk-
ast. Þetta er tilfinning sem kemur og fer
aftur.
En eins og ég segi, ég fæ mikið út úr
því að vera barnlausa frænkan. Það var
miklu meira hér áður um barnlausar
konur, á þeim tímum sem tæknin var
ekki svona mikil. í dag velja margar
konur að eignast börn þótt þær séu ekki
giftar. Hér áður eignuðust ógiftar konur
ekki börn nema í undantekningartilvik-
um. Þá voru til töluvert margar barn-
lausar frænkur sem gegndu ákveðnu
hlutverki gagnvart systkinabörnum sín-
um. Og satt að segja finnst mér að sam-
félagið hafi fulla þörf fyrir fleiri slíkar.
Þetta eru konur sem hafa annað sjónar-
Esther Ólafsdóttir: „Ég hef oft velt því fyrir mér hvort ég sé öðruvísi en konur yfir-
leitt."
horn á það sem foreldrar og börn þeirra
hafa að segja um tiltekin mál. Systkina-
börnin koma gjarnan til mín og biðja
um mitt álit. Hluti af þessari þörf fyrir
að eignast barn er áreiðanlega löngunin
til að sjá barn sem líkist manni. Ég á
sjálf systurdóttur sem líkist mér svo að
hún gæti ekki verið líkari mér þó að ég
ætti hana sjálf!"
Ekki alveg eðlileg?
Esther á að baki svipaða sögu og
Sigurbjörg að mörgu leyti en segist
hreinskilnislega aldrei hafa gert upp við
sig á jafngagngeran hátt ástæður þess
að hún hefur aldrei lagt af stað í ferðir
milli lækna og rannsóknarstofa. Innst
inni hafi hún lengi alið með sér von um
að verða barnshafandi en með tímanum
séð að af því yrði ekki og tekist að sætta
sig við það og lifa góðu lífi. En hún tek-
ur undir margt af því sem Sigurbjörg
segir.
„Ég hef oft velt því fyrir mér hvort ég
sé öðruvísi en konur yfirleitt. Af hverju
hef ég til dæmis ekki reynt, eins og
margar aðrar, að fá barn erlendis? Ég
velti því mikið fyrir mér en var aldrei til-
búin til þess. Ég hafði mikið að gera og
sá fyrir mér að ég yrði þá að hætta að
vinna og breyta öllu lífinu. Stundum
fannst mér ég hreinlega ekki alveg eðli-
leg af því að ég fann ekki fyrir svo
sterkri þörf fyrir barn," segir hún.
Esther giftist ung, 19 ára gömul, og á
þeim tíma tóku konur ekki ákvörðun
um hvort og hvenær þær ættu að eign-
ast börn, finnst henni.
„Það var svo sjálfsagt mál. Tíðarandinn
í kringum mig var þannig. Þetta hefur
gengið í bylgjum og þegar ég hugsa til
systkinabarna minna þá finnst mér þetta
reyndar vera að koma aftur. Ég gerði
sem sagt ekkert í því að komast hjá því
að eignast barn og þegar ekkert hafði
gerst eftir um eitt ár fór ég til læknis. Sá
fyrsti sagði mér að bíða róleg í sex mán-
uði til viðbótar en mér fannst það alltof
langur tími og fór til annars. Hann setti
9