19. júní - 19.06.1992, Blaðsíða 52

Þegar þetta viðtal er tekið, um miðjan
marsmánuð, er snjór yfir öllu á Þing-
völlum en hlýr sunnanandvari leikur
um þennan gimstein íslenskrar sögu og
náttúru. Sól er tekin að hækka á lofti og
geislar hennar magna glit snjókristall-
anna á jörðinni og baða gamla Þing-
vallabæinn þar sem prestshjónin og
börn þeirra búa. Þögnin er mikil og yfir
öllu svæðinu ríkir kynngimagnaður
kraftur. Á hugann leitar bergmál radda á
þingstaðnum forna og ef að er gáð má
heyra bergmál vopnakliðs fornra kappa
sem háðu baráttu fyrir réttlæti.
„Það er nánast útilokað annað en að
finna fyrir kynngimögnun þessa staðar,"
segir Hanna María. Við sitjum tvær ein-
ar úti í Þingvallakirkju sem virðist svo
lítil en er svo stór í sögunni. „Það hafa
margir sagt við mig að þegar þeir koma
til Þingvalla, sérstaklega hingað á þing-
staðinn, eða ganga um Almannagjá sé
eins og sérstök tilfinning grípi þá. Eg skil
vel hvað við er átt vegna þess að ég hef
alltaf fundið fyrir virðingu staðarins og
það er næstum eins og ég telji mig
knúna til að tala aðeins lægra en venju-
lega til að sýna staðnum þá virðingu
sem hann krefst af öllum sem hingað
koma. Sagan leitar á mann úr öllum átt-
um."
Hanna María var vígð árið 1981 til
Ásaprestakalls í Skaftártungu. „Til að
byrja með var ég ein þarna eystra í tvö
ár vegna þess að unnusti minn, Sigurður
Árni Þórðarson, var þá í framhaldsnámi
erlendis. Við vorum leynilega trúlofuð á
þessum árum," segir hún með glettnis-
glampa í augunum. „Þegar hann kom
síðan frá námi og við giftum okkur
breyttust aðstæður fljótlega. Ég varð
ófrísk að elstu dóttur okkar, Kötlu, og
var að sjálfsögðu í þriggja mánaða
fæðingarorlofi eftir að hún fæddist. Á
þessum árum var ekki heimilt að prestar
hefðu aðstoðarprest þótt það hefði verið
einfaldasta lausnin fyrir okkur vegna
þess að Sigurður Árni er guðfræðingur.
Það endaði með því að ég varð að segja
af mér embættinu að Ásum. Ég gat ekki
sinnt þessu prestakalli, sem er mjög víð-
femt og erfitt yfirferðar á vetrum, þannig
að Sigurður tók við brauðinu."
Laun presta hafa ekki þótt ýkja há
hingað til og að sögn Hönnu Maríu
voru launakjörin ein ástæða þess að
þau sóttu hvort um sitt prestakallið á
Norðurlandi. Það var árið 1985 að
Hanna María fékk Hálsprestakall og
Sigurður Árni Staðarfellsprestakall, sem
áður var Ljósavatnsprestakall. „Við vor-
um fyrstu prestarnir í hjónabandi sem
fengu brauð hlið við hlið," segir hún og
skellir upp úr þegar hún rifjar upp að
gárungar hafi strítt þeim á því að þau
hefðu ekki fengið brauð heldur sam-
loku!
Skjótt skipast veður í lofti og tæpu ári
síðar var Sigurður Árni skipaður rektor
Lýðháskólans að Skálholti. Að sögn
Hönnu Maríu hafði hann sótt um þá
stöðu áður en hann var skipaður í emb-
ættið fyrir norðan. „Enn skildu leiðir
okkar. Hann fór suður en ég var áfram
að Hálsi og þar fæddist okkur önnur
dóttir, Saga." Hanna María gerir stutt
hlé á frásögninni en segir síðan að dvöl-
in fyrir norðan hafi verið mikil lífs-
reynsla fyrir ungan kvenprest sem ný-
lega var búinn að eignast barn. „Ég gafst
hreinlega upp." Hún er alvarleg í bragði
þegar hún segir frá því hve erfið ákvörð-
un það hafi verið fyrir hana að hætta
prestsstörfum í Hálsprestakalli en því
miður hafi það verið óumflýjanlegt.
„Upphaflega var áætlunin sú að ég
héldi áfram að vinna fyrir norðan og að
52