Sólskin - 01.07.1932, Qupperneq 36

34
Þegar Jónsi var prifaður.
Endursögð saga.
Einu sinni var lítill clrengur, sem átti heima í
litlu húsi í litlu þorpi við lítinn fjörð.
Litla húsið var óhreint, þar æg-ði öllu sanian, mat,
bókum og rusli. Kringum húsið var spýtnarusl,
tunnur, kassar, steinar, hnausar, horn og skeljar,
gjarðir og grásleppur. Alt var þetta í graut, livað
innan um annað, og aldrei datt neinum í hug að
laga til eða hreinsa, nema hvað menn hentu frá
sjer því, sem þeir duttu um. Af öllu þessu drasli lagði
óþef, og rottur og flugur mögnuðust, eins og alstað-
ar, þar sem óþrifnaður á, sjer stað.
Litli drengurinn hjet Jón. Á öllum þeim átta ár-
um, sem hann hafði lifað, hafði hann hvorki sjálf-
ur þvegið sjer, nje sjeð aðra þvo sjer. Nú kom nýtt
fyrir. Jón átti að fara í skóla. Þegar þangað kom,
sá Jón mörg hrein og falleg börn, hreina stofu og
hreint leiksvæði.
Kennarinn ljet öll börnin rjetta upp hendurnar
og leit á þær. Þær voru allar tárhreinar, nema tvær.
»Hver á þessar óhreinu höndur?« spurði kennar-
inn. Jón sagði til sín. Þá fór kennarinn með hann
inn í snyrtiklefa og þvoði honum um hendur, háls
og andlit. Þangað til þvoði hann og burstaði með
miklu af sápu, að Jón varð hreinn og hvítur á hör-
und, og börnin hjeldu, að þetta væri alt annar dreng-
ur, þegar hann kom inn.
Þegar Jón kom heim, varð móðir hans forviða.