Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 20

18
Stundum er hafður maður skamt frá, í rjettri
vindstöðu, til þess að bera hljóðið, og- er það kallað
að vera á vaðbergi.
Þessar fýlaferðir eru erfiðar og- hættulegar; víða
eru skriður og lausagrjót, sem hættulegt er fyrir sig'-
manninn. Þó ekki sje nema lítil steinvala, sem fell-
ur ofan af brúninni, getur hún orðið honum að bana.
ef hún hittir hann í mikilli hæð. Auk þess ei' víða
vondur vegur, sem ekki komast nema einstöku menn.
1 Drangana við Dyrhólaey er farið eftir fýlunga, og
í einn þeirra, Háadrang, er farið eftir járnfesti á
nokkrum parti, sem fest er uppi og altaf er látin
hanga þar kyr. Sá, sem fyrstur fór upp með festi
þessa, var Hjalti Jónsson, skipstjóri. Áður hafði einn
maðui', svo menn viti, komist upp á dranginn, og
tveir hrapað til dauðs, er þangað ætluðu. Fýlunga-
tekja í Mýrda! fer ávalt vaxandi. Nú eiga flestar
jarðir þar einhverja hluttöku í henni. Fyrir 50 ár-
um var engin fýlatekja í nokkrum giljum, þar sem
nú skiftir fýlung'inn þúsundum. Þvkja góð hlunn-
indi að fýlatekjunni og fýlsunginn g-óð fæða.
Það er einkennilegt með sjávarfugl — eins og
fýlinn, að hann verpir innst inni á heiðum, fast
inn við jökul, í giljum og háum hömrum. Alt sum-
arið er gamli fýllinn að bera unganum fæðu, sem
hann sækir í sjóinn. Er það eigi erfiðislaust. A þess-
ari vegferð sinni hefir hann, auk eðlilegrar þreytu,
við óvin að stríða. Þessi óvinur er kjóinn. Kjóinn
Jjekkir alla aðdrætti fýlsins og eltir hann og situr
um að berja hann niður, þegar hann fer með æti