Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 62

GO
frjósa regndroparnir og' verða að snjó, sem eykur
hæð jöklanna. Svo koma árnar og lækirnir og flytja
vatnið út í sjóinn á ný, og þannig fær hann end-
urbætt tapið, sem sólargeislarnir voru valdandi.
Þetta er í fáum orðum hringrás vatnsins í náttúr*
unni.
Á þessari hringrás er vatnið sístarfandi, það vinn-
ur stöðugt að því, að jafna fjöllin við jörðu og gera
landið flatt. Þegar árnar fossa niður brattar hlíð-
ar, rífa þær með sjer alt, sem á vegi þeirra verð-
ur, og ekki er þeim ofurefli, að skola með sjer smáu
og stóm grjóti, eins langt niður og kraftar þeirra
levfa. Þegar niður í dalverpið kemur, er áin orðin
kraftminni, hún verður nú að skilja stórgrýtið eft-
ir, en straumurinn er þó ennþá svo harður, að áin
getur borið með sjer möl. Þegar niður á láglendi
kemur, er áin orðin svo þróttlaus, að hún getur ein-
ungis flutt sand og leii', einkum leirinn, og úr hon-
um myndar hún eyrar, eða flytu-r hann alla leið
út í sjó.
Áin grefur sig dýpra og dýpra í landið, sem hún
rennur um, og mvndar sjer farveg. Brátt verður
farvegurinn dýpri og dýpri, hann verður að gili,
en þegar tímar líða, verður gilið að dal. Að lokum
grafa árnar dal við dal, langt inn í hálendið, en á
milli dalanna eru fjallgarðar. En niður fjallshlíð-
arnar fossa lækir, og' mynda smádali og hvylftir.
Við það koma skörð og skorur í fjöllin, og þegar
svona heldur áfram í margar miljónir ára, e.vðast
þau með öllu, landið verður flatt.