Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 8

6
þjer fyrir matinn, sem þú færðir ungunum mínum
í fvrra. Þakka þjer fyrir litlu bjölluna, sem þú bjóst
til úi’ fingurbjörg og nagla og hengdir um hálsinn
á gula kisa. Sú bjalla frelsaði líf litlu barnanna
minna. Hve hljóðlega sem kisi læddist, heyrðu þau
altaf til hans og gátu flúið, áður en hann náði þeim.
Þakka þjer fyrir, að hafa aldrei stygt okkur loft-
farana. Við eigum allir flugvjelar og getum forð-
að okkur, en okkur þykir miklu meira gaman að
fá að búa fast hjá ykkur og skemta ykkur með
söngnum okkar.«
Snjótitlingur
að vetrinuni.
Sólskríkja
að sumrinu.
Þá kom sólskríkja, himinglöð og hrifin yfir því,
að veturinn væri loks á enda. »Þakka þjer fyrir
moðsallann og brauðmolana, sem þú dreifðir fyrir
okkur á snjóinn í vetur,« sagði hún. »Þá var allur
maturinn minn undir svo þykkum snjó, að jeg náði
hvergi í björg. Jeg yfirgef aldrei Island, þó að jeg
sjái alla farfuglana fljúga burt á haustin. Jeg hræð-
ist ekki íslenskan vetur. Mjer er aldrei kalt, ef jeg
hefi nóg að borða. Og ef veturinn er svo hjarta-
laus að hylja fyrir mjer jörðina, þá er altaf nóg
til af góðum börnum, til þess að gefa okkur.«