Faxi - 01.12.1984, Page 19

MINNING
Guðrún Pétursdóttir
FÆDD 23. JANÚAR 1899
DÁIN 22. SEPTEMBER 1984
Laugardaginn 29. september
var jarðsett frá Keflavíkurkirkju
Guðrún Pétursdóttir er lengst
bjó á Vesturbraut 3 þar í bæ.
Guðrún var fædd 23. janúar
1899 á einu býlanna við Stóru-
Vatnsleysu á Vatnsleysuströnd,
dóttir hjónanna Agnesar Felix-
dóttur frá Tungu í Ut-Langeyj-
um og Péturs Jóakimssonar frá
Auðnum á Vatnsleysuströnd.
Agnes og Pétur áttu 8 börn. Elst-
ur var Pétur er dó um tvítugs-
aldur, þá Guðrún sem hér er
minnst, Felix er átti langa starfs-
ævi í Hamri, Guðjón fiskmats-
maður, Sigurður netagerðar-
maður í Hafnarfirði, Hallbergur
sem látinn er fyrir allmörgum
árum, Jóakim vigtarmaður í
Hafnarfirði og Margrét kaup-
kona þar.
Guðrún ólst upp í hópi systk-
ina og vina, en mannmargt var á
Ströndinni á þessum árum.
Fljótlega fór hún að hjálpa til við
bústörfin og fiskverkun, var
komin í vist um tíma í Reykjavík
fyrir fermingu, en til prestsins
gekk hún að Kálfatjörn og var
fermd þaðan. Síðan var hún í
húsi Böðvars kaupmanns í
Hafnarfirði í 4 ár og minntist
þeirra ára með ánægju. Er kom
fram á þessa öld fór fiskur að
leggjast frá grunnmiðum í Faxa-
flóa vegna ágangs erlendra tog-
ara og var þá úti um þá stórút-
gerð er stunduð hafði verið við
Vatnsleysuströnd og fluttist
fólkið þaðan, flest til Hafnar-
fjarðar. Fjölskylda Guðrúnar
var komin þangað 1921 og
bjuggu foreldrar hennar þar til
dauðadags. Pétur vann þar alla
algenga verkamannavinnu,
mest við gatnagerð á meðan
kraftar leyfðu.
Guðrún tók brátt þátt í þeim
störfum við sjávarsíðuna er til
féllu. Er hún var ráðskona við
útveg Auðuns á Vatnsleysu á
vertíð í Sandgerði 1921 kynntist
hún ungum manni úr Svarfað-
ardal, Jóhanni G. Guðjónssyni.
Hann var hraustur og fjörugur,
spilaði á harmoniku á böllum,
þótti snjall mótoristi og horfði
björtum augum til framtíðar-
innar. Guðrún og Jóhann giftu
sig í nóvember 1922, bjuggu eitt
ár í Keflavík, síðan í Hafnarfirði
til 1925, er þau fóru aftur suður
og voru þar síðan.
Fyrstu árin bjuggu þau í hluta
af Duushúsi er stóð í elsta hluta
bæjarins. Á þeim árum átti
Guðrún oft erfitt og þurfti að
leggja sig alla fram fyrir sig og
sína. Eiginmaðurinn oftast á
'síldarskipum fyrir norðan yfir
sumarið og stundum í Sand-
gerði á vertíðinni, en konan ein
heima með börnin. Vatn þurfti
allt að flytja úr brunni við
Brunnstíginn, borið í fötum eða
ekið á handvagni. Þvottur flutt-
ur að brunninum til skolunar.
Guðrún vann utan heimilis alla
þá vinnu er var að fá. Við fisk-
breiðslu upp á reitum þegar
þurrkur var og hafði hún þá
barnahópinn með sér og fóru
þau að hjálpa til eins fljótt og
kraftar leyfðu. Síldarsöltun fór
fram á planinu fyrir ofan mið-
bryggjuna og var þá stutt fyrir
hana að fara þangað í vinnu og
eins í fiskþurrkhúsið gamla er
stendur fyrir neðan. Þrátt fyrir
mikla vinnu úti við hugsaði
Guðrún vel um börnin og heim-
ilið. Hún var natin við að sauma
nær allan fatnað á sig og börnin
og er það furða hve mikið hún og
reyndar flestar húsmæður á
þessum árum komust yfir að
gera við þær aðstæður sem fyrir
hendi voru.
Guðrún var félagslynd kona
og starfaði mikið fyrir Kvenna-
deild Slysavarnafélagsins í
Keflavík og lagði mikið á sig við
undirbúning basars félags-
kvenna og aðra fjársöfnun.
Einnig var hún góður félagi í
systrafélagi kirkjunnar.
Börn Guðrúnar og Jóhanns
eru: Elstur er Guðjón, f. 8. mars
1923, kv. Ólöfu Pétursdóttur,
þau eiga Stefaníu, Auði, Björk
og Ingibjörgu; Pétur, f. 23. júní
1925, kv. Sveinbjörgu Karls-
dóttur og eiga þau Guðrúnu,
IngunniSteinu, Sævar, Péturog
fóstursoninn Braga; Agnes, f.
23. janúar 1927, g. Haraldi
Sveinssyni, þau eiga Soffíu, Ás-
dísi, Jóhann og Svein. Yngstur
er Jón, kv. Jónu Sigurgísladótt-
ur og eiga þau Stefaníu, Guð-
björgu, Jóhann Gunnar og Sig-
urgeir, er þau misstu fyrir rúmu
ári.
Alls eru afkomendur Guðrún-
ar og Jóhanns nú 43, allt hið
mannvænlegasta fólk.
Líf og starf Guðrúnar var eins
og margra íslendinga af alda-
mótakynslóðinni. I fyrstu eríitt og
vonlítið meðan þjóðin var að
berjast úr örbirgð til bjargálna,
unnið var langan vinnudag og af-
raksturinn lítill. En allir lögðu
sig fram eins snemma og kraftar
leyfðu og smátt og smátt fór að
birta til. Atvikin skipuðu mál-
um á þann veg að stríðið færði
okkur atvinnu og fjármuni. Lífs-
kjörin tóku stökk til hins betra.
Guðrún og Jóhann gátu horft
bjartari augum til framtíðar-
innar. Er þau höfðu komið sér
fyrir í nýju húsi, sem þau reistu
1942 á Vesturbraut 3 með góðri
aðstoð barnanna, gat Guðrún
farið að sinna einu af mörgum
áhugamálum. Hún gat farið að
rækta sinn eiginn garð og hafði
af því mikla ánægju. Oft er
stormasamt suður með sjó, en á
sólskinsstundum gat Guðrún
ótrúlega náð að hlúa að gróðr-
inum í garði sínum og sýndi hún
börnunum og barnabörnum ár-
angur erfiðis síns með miklu
stolti. Börnum sínum var hún
stoð og stytta, enda augljóst að
oft var hún í hlutverki beggja
foreldra, er faðirinn var löngum
fjarverandi á sjónum. En ekki
var hún síður mikil amma. Með-
an heilsa entist leið varla sá dag-
ur að ekki tæki hún opnum
örmum á móti einhverju barna-
barnanna. Og á stórhátíðum
mörgum helgum komu allir í
mat og kaffi heim á Vesturbraut
3. Það var ánægjulegt að mega
sjá hve fjölskyldan var samhent
að tengja böndin og rækta vel-
vilja og vinarþel innan hópsins.
Og ekki átti Guðrún minnstan
þátt íþví að svo vel hefur til tek-
ist. Öll samskipti við tengda-
móður mína hafa verið á einn
veg. Frá því ég kom þar fyrst inn
fyrir dyr var mér tekið með
ástúð og hlýju. Hún tók mér
eins og einum syni til viðbótar.
Og það sama má segja um börn
mín. Ég veit að það verður þeim
ómetanlegt á lífsleiðinni að hafa
fengið að alast upp við þá elsku
og umhyggju sem amma og afi í
Keflavík veittu þeim í hvert sinn
er þau hittust. Hjónaband Guð-
rúnar og Jóhanns var traust og
hamingjusamt. Síðustu æviár
Jóhajms fór heilsu þeirra beggja
hrakþndi og áttu þau erfitt með
að sj|á um sig ein. Nutu þau þá
mikillar og góðrar umhyggju
tengdadætra sinna er skiptust á
að vitja þeirra. Guðrún missti
mikils er Jóhann féll frá 26. júlí
1980. Var þá þannig komið
heilsu hennar að hún gat ekki
séð um sig sjálf. Tóku þá Pétur
sonur hennar og Sveinbjörg að
sér að búa gömlu konunni hlý-
legt ævikvöld og var hún á heim-
ili þeirra við hina bestu um-
hyggju. Svo kom þó að hún
þurfti meiri umönnun og fór
hún þá á Garðvang, en er meira
dró af henni á sjúkrahús í Kefla-
vík. Naut hún þar hinnar bestu
hjúkrunar og skal starfsfólki
öllu á þessum stofnunum færðar
alúðarþakkir.
Síðasta árið var mjög dregið af
Guðrúnu og var hún næstum
komin úr þessum heimi. Yfir
lauk að morgni laugardagsins
22. september sl. Við kveðjum
Guðrúnu með miklum söknuði
en vitum að hún á góðar viðtök-
ur vísar á nýjum heimkynnum.
Blessuð sé minning hennar.
Haraldur Sveinsson
FAXI-275