Faxi - 01.12.1984, Síða 37

að koma til Grindavíkur, ]3vi þar
voru kindur sem ég átti. Eg fór á
Moskwitcnum sem ég átti, en aft-
aníkerruna skildi ég eftir, því hún
var biluð.
Þegar til Grindavíkur kom
reyndust kindurnar mínar, sem
þar voru, vera fimm. Gerði ég
mér þá lítið fyrir og tók aftursætið
úr bflnum og setti ærnar inn og
með því að raða þeim þannig að
láta höfuðin snúa aftur kom ég
fjórum afturí en einni frammí.
bessar kindur mínar voru allar
óvenju gæfar og þær stóðu þarna
alveg kyrrar á leiðinni til Kefla-
víkur.
Því er nú ekki að leyna, að fólk-
inu í þeim bflum sem ég mætti eða
drógu mig uppi varð mjög star-
sýnt á minn bfl, því sjálfsagt hefur
það undrast útlitið á farþegunum.
Sennilega hef ég nú verið svo
upptekinn við að hugleiða heimt-
urnar og búskaparhorfurnar, að
ég mun hafa gleymt að draga úr
ferðinni, þegar ég kom inn í
byggðina. Því var það að þegar ég
er kominn á móts við Herðubreið
í Njarðvík, þá sé ég lögregluþjón,
sem gefur mér merki um að
stöðva. Hann býður mér gott
kvöld og spyr mig hvort ég sé
mikið að flýta mér. Síðan horfir
hann betur á mig og segir síðan:
, ,Nei ert þetta þú Hilmar.‘ ‘ Þá átt-
aði ég mig líka á manninum. Því
þetta var hann Gunnar Vilbergs-
son, kindaeigandi úr Grindavík.
,,Þú hefur örugglega verið eitt-
hvað að hugsa meira um kind-
urnar en aksturinn núna.“ ,,Já,
það er rétt kunningi, ég var að
hugleiða hvað mig vantar marg-
ar. “ , ,Það var og, þú ert líka kom-
inn hingað inn í bæinn á 69 km
hraða.“ Þeir voru þá að radar-
mæla, en leyfður hámarkshraði
er þarna 50 km á klst.
Síðan biður hann mig um að
koma með sér yfir í lögreglubflinn
og þar var gerð skilmerkileg
skýrsla varðandi brot mitt.
Nokkru seinna fékk ég svo
kvaðningu vegna umferðarbrots
og þegar ég mætti hjá yfirlög-
regluþjóni bæjarins, þá las hann
mér kæruna, en leit yfir gleraug-
un, þegar hann las: — „Farþegar,
innan sviga, limm ær‘ ‘. — I lvfldi
sig á lestrinum og brosti og spurði
hvort hann mætti ekki bara bjóða
mér í nefið.
Öðru sinni lenti ég í söguH' i
ferð, þegar ég var að flytja fjög-
urra vetra hrút. Hann sótti ég upp
í Grindavík, en vörubflstjóri sem
hafði verið að fly tja fé hingað suð-
ur á Nes vildi ekki flytja hrútinn,
því hann væri blóð mannýgur og
hann þorði ekki að snerta hann.
Aður en ég hélt af stað til að ná
í hrútinn keypti ég rúgbrauð, því
ég vissi að hann var gráðugur í
brauð.
Þegar ég kom til Grindavíkur
setti ég hrútinn afturí drossíuna
og hélt svo af stað. Að sjálfsögðu
var ég af og til að gæða honum á
brauðinu og ferðin gekk eins og í
sögu. En þegar ég kom inn í Kefla-
vík var brauðið búið, því var nú
verr.
Það var svo þegar ég var að
beygja upp Skólaveginn hjá
Sölvabúð, þá veit ég ekki fyrr til,
en hrúturinn rekur hausinn svo-
leiðis í öxlina á mér, að mér brá
mikið og auk þess sárverkjaði mig
í öxlina. I fátinu steig ég svo
snöggt á bremsuna, að bfllinn
fjaðarbrotnaði að framan. Ég gat
nú tjaslað þannig við bflinn að ég
komst á honum á áfangastað, en
vandræðin voru rnikil við að ná
hrútnum út úr bflnum, því illur
var hann orðinn og því miður
hafði ég ekkert brauð til að blíðka
hann.
,,Blaðstíft framan
vinstra' ‘
Eyrnamarkið sem ég hef notað á
kindurnar rnínar fékk ég hjá Guð-
rnundi heitnum Elíssyni, en hann
var einn í hópi seinustu íjár-
bænda í Keflavik. Markið er stíft
og fjöður framan hægra og blað-
stíft framan vinstra. Stundum hef
ég brennimerkt þær kindur mínar
sem hyrndar hafa verið, stytti ég
þá nafnið mitt í Hilli, en bæjar-
merkið mitt er 1 KV.
Þeir menn sem ég hef kynnst í
gegnum þennan kindabúskap,
sem flestir eru af Vatnsleysu-
ströndinni og úr Grindavík, eru
mestu yndælis og sómarrienn.
Bæði hef ég lært margt af þeim og
milli okkar hefur skapast traust
og góð vinátta. Allir skepnueig-
endur, sem ég hef kynnst hér um
slóðir í þesum búskap, reyna að
gera sitt besta hver fyrir annan.
Nokkrir menn seni búsettir eru
hér í bænum eiga fé sem þeir hafa
hér suður á Nesi, en þeir reka það
yfirleitt ekki á fjall, heldur hafa
þeir það í heimagirðingum þar.
Ég held ég geti fullyrt að ég hef
öðru fremur verið með kindurnar
ánægjunnar vegna. En erfiðleik-
arnir og aðstöðuleysið hefur nú
borið ánægjuna ofurliði — og því
er ekki um annað að ræða en
hætta. Það er svo annað mál að
maður hættir ekki þessum bú-
skap alveg sársaukalaust. Þar til
nú í haust hefur maður alltaf verið
með brauð og þess háttar handa
kindunum, þegar þær hafa komið
af fjalli, en nú í haust hef ég ekki
borið slíkt við.
Eg hef aðeins látið kindurnar
inní dilkinn og klippt þær, sem
þess þurftu með og síðan hefur
þeim verið ekið beint í sláturhús-
ið í Grindavík.

(5UMMIKLÆDDIR
5JÓMAUKAR
224RZ
Mikið úrval
Vönduð vara
Glerougnaverslun Keflcivíkur
HflFNflRGÖTU 17
SÍMI 3811
FAXI-293
Hilmar Eyberg ásamt góðum vinum sínum: Myndin er tekin á Mánagrund árið
1968. Stúlkan lengst til bœgri heitir Erla Jóna og er dóttir Hilmars. Ókunnugt er
um nöfn hinna stúlknanna. Hesturinn nefndist Haukur, en það var þessi hestur,
sem Hilmar lét í skiptum við 20 œr.
L