Frjáls verslun - 01.05.2003, Qupperneq 67

Helgi Magnússon, framkvæmdastjóri Hörpu Sjafnar. „Af
hverju tala menn ekki um að það sé óeðlilegt að vátrygginga-
félög, sem eiga hlut í öðrum almenningshlutafélögum, noti
sína hluti til að styðja tiltekna menn í stjórnir eða hlutabréfa-
sjóðir sem gjarnan eru í fjöldaeigu?" spyr hann.
Pétur Blöndal alþingismaður. „Töluverð hætta er á því að
vandamál fyrirtækisins fari að móta stefnu fjárfestisins, í
þessu tilfelli lífeyrissjóðsins, ef forráðamenn lífeyrissjóðsins
eru í stjórnum fyrirtækja," segir hann.
í stjórnum fyrirtækja
saman verkalýðsmálum og lífeyrissjóðsmálum. Við erum
ekki búin að klára þessa umræðu og ákveða hvaða reglur
við höfum og hvaða viðmið við setjum. Samningurinn við
Sigurð var frá því áður en ég kom í stjórn og ég gerði engar
athugasemdir við það. Eg tel að samningar skuli standa. En
burtséð frá málinu með Kaupþing þá ættum við að vera
ánægð sem lífeyrissjóður með mikinn hagnað í iyrirtæki og
að forstjóra sé greitt fyrir ótrúlega góðan árangur þó að það
sé andstætt okkar sjónarmiðum sem stéttaríélags," segir
Gunnar Páll.
Svipað 09 Alþingi Hver skyldi lausnin vera; að slíta böndin
milli fyrirtækis og lífeyrissjóðs eða skipa fulltrúa í stjórn og
koma með eigin viðmið og starfsreglur inn í stjórnina sem
aðrir stjórnarmenn verða þá að taka afstöðu til, samþykkja
eða ganga framhjá? Gunnar Páll bendir á að stjórnir fyrir-
tækja séu svipaðar og Alþingi, minnihlutinn á Alþingi þeri
ekki áþyrgð á gjörðum meirihlutans. „Það er okkar hlutverk
að vera á vaktinni um góða og gilda stjórnunarhætti og að
menn taki ekki ofurlaun sem eru í engu samræmi við afkomu
fyrirtækjanna. Ef rödd okkar heyrist og menn vita hvaða við-
horf við höfum þá er það hið besta mál,“ segir hann.
Helgi Magnússon, framkvæmdastjóri Hörpu Sjaíhar, hefur
verið í stjórn Islandsbanka fyrir hönd lífeyrissjóðsins Fram-
sýnar á sjöunda ár. Hann hefur fylgst með umræðunni um
aðkomu lífeyrissjóða að stjórnum fyrirtækja og telur að lif-
eyrissjóður sem hluthafi í almenningshlutafélagi sé ekkert
„ómerkilegri hluthafi" en hver annar. Hann hafnar því sem
rökleysu að lífeyrissjóðir eigi að vera „þöglir hluthafar" á
þeirri forsendu að svo margir eigi lífeyrissjóðina. ,Af hverju
tala menn ekki um að það sé óeðlilegt að vátryggingafélög,
sem eiga hlut í öðrum almenningshlutafélögum, noti sína
hluti til að styðja tiltekna menn í stjórnir eða hlutabréfasjóðir
sem gjarnan eru í ijöldaeigu?" spyr hann. „Vátryggingafélög
sem kaupa í félögum eru ekki að gera neitt annað en að varð-
veita bótasjóðina sína til að geta borgað út skaðabætur ef
nauðsyn krefur. Þetta er nákvæmlega það sama og hjá lrf-
eyrissjóðum. Þeir varðveita sína sjóði til að geta greitt
eftirlaun og bætur þegar á þarf að halda. I báðum tilfellum
eru þetta uppsöfnunarsjóðir sem mönnum er trúað fyrir að
Hver skyldi lausnin vera; að slíta böndin milli fyrirtækis og lífeyrissjóðs eða skipa fulltrúa í
stjórn og koma með eigin viðmið og starfsreglur inn í stjórnina sem aðrir stjórnarmenn
verða þá að taka afstöðu til, samþykkja eða ganga framhjá?
67