Morgunn - 01.06.1964, Qupperneq 31

MORGUNN
25
ótta við eilífa tilveru. — Margir þeirra, sem verður mjög
starsýnt á erfiðleika og þjáningar jarðlífsins — og misréttið,
sem virðist ríkja þar, — missa trúna á réttláta stjórn tilver-
unnar. Fyrir þeim verður dauðinn hinn mikli lausnari, eins
og kemur fram í kvæði Kristjáns Fjallaskálds, sem byrjar
svona:
„Hvar er í heimi hæli tryggt?“
og lýkur þannig:
,,Þú griðastaður mæðumanns.
Ó, myrka, þögla gröf.
Þú ert hið eina hæli hans
og himins náðargjöf“.
Ég hef átt tal við greinda menn, sem hafa trúað mér fyrir
því, að þeir fyllist skelfingu, er þeir hugsi um möguleikann
á eilifri tilveru mannsins. — Það kom fram í samtalinu, að
rótin undir þessum ótta er sú hugsun, að ef nýtt líf taki við
að þessu loknu, þá kunni það að vera fullt af misrétti, eins
og lífið hér, og hrakfallabálkarnir ef til vill þeir sömu. —
Þessi ótti hverfur ekki, fyrr en þessir menn læra að líta á
lífið sem skóla, sem við hljótum öll að ganga í gegnum —
skóla með óteljandi námsgreinum, — sumum auðveldum
og hugljúfum — öðrum hræðilega þungum — skóla, sem
heldur áfram út í gegn um eilífðina — með þroskun sáln-
anna að markmiði — þroskun, sem leiðir til æ vaxandi ham-
ingju. — Hjá sumum hverfur þessi ótti algerlega við það,
að þeir fara að veita athygli handleiðslu og náð, sem þeir
verði augsýnilega aðnjótandi — þó að margt blási á móti.
— Þetta er öruggasta leiðin til trúarinnar.
-----Bæði við prestarnir og þið, sem vinnið líka að þvi
að glæða trú manna á framhaldslífið, ættum jafnan að hafa
hugfast, að boðun eilífrar tilveru mannsins er því aðeins
fagnaðarboðskapur, að unnt sé að uppræta óttann, sem leyn-
ist í svo mörgu brjósti út af því, hvað við kunni að taka hin-
um megin, — og jafnvel efann um það, hvort öruggt sé, að