Morgunn - 01.06.1966, Blaðsíða 23

MORGUNN
17
þessara manna hafa barizt hetjubaráttu. Og svo eru aðrir,
sem án nokkurs eigin tilverknaðar eða eigin afreka eru sól-
armegin alla ævi. Sá sem horfir á þennan leik og gerir þá
kröfu, að tilveran sé réttlát, getur engan botn fengið í þetta
allt, ef hann trúir því, að lífinu ljúki á barmi grafarinnar. Sé
því trúað, er hvorki hægt að finna vit, siðferðileg markmið
né réttlæti í lífinu. Og trúi maðurinn á tilveru Guðs, hlýtur
hann að vera í uppreisn gegn Guði eða hræðast hann, ef
likamsdauðinn er endir alls.
Ef það er satt, að vér lifum ekki líkamsdauðann, þá hlýtur
einmitt það, sem vér metum mest á jörðu, kærleikurinn, feg-
urðin og fórnir, sem aðrir hafa fært fyrir oss, að vekja oss
hinar dapurlegustu hugsanir.
Það er engin spurning til, sem ætti að liggja oss í meira
rúmi en þessi: Lifum vér líkamsdauðann með öllu þvi, sem
vér erum í jarðlífinu?
Hefur fengizt fullnægjandi svar við þessu?
Sumir eru svo lánsamir, að þeir geta í fullri hreinskilni
sagt: ,,Ég veit að ég lifi líkamsdauðann. Ég þarf engar
sannanir fyrir því. Fyrir þessu hef ég óhagganlega innri
vissu“. Ég held, að þeir menn, sem þannig geta mælt, séu
fáir, aðeins lítið brot mannkyns alls. Og við, sem heyrum
ekki þessum flokki til, verðum að leggja af stað og leita
svarsins.
Trúaður kristinn maður segist hafa tvær ástæður fyrir
því að trúa á framlíf einstaklingsins: 1) Hann trúi á Guð,
sem Kristur hafi opinberað með lífi sínu og kenningum. „Ef
því þér, sem vondir eruð, hafið vit á að gefa börnum yðar
góðar gjafir, hversu miklu fremur mun þá faðir yðar á
himnum ... Eru ekki tveir spörfuglar seldir fyrir einn smá-
pening, og þó fellur enginn þeirra til jarðar án vilja föður
yðar ... Óttizt því ekki“. Þessi kenning um kærleiksríkan
Guð, sem annast öll sín börn, nægir fullkomlega þeim, sem
geta aðhyllzt hana í einlægni. 2) Hann kveðst sem trúaður
2